نگارش دوازدهم نثر ادبی
موضوع: شهر ما
رو تخته سیاه نوشت موضوع انشا «شهرما»، صدای فریاد بچه های کلاس بلند شد هرکدام با یک لحن اعتراض خودشان را نشان می دادند و اما من ...
نمی دانم چرا صدایی از من بلند نشد هرچند با دیدن موضوع انشا ته دلم غم به حرکت درآمد ساعتی از زل زدنم به برگه ی سفید می گذرد هنوز جرات دست به قلم شدن رو ندارم نمیدانم با کدام دید شروع به نوشتن کنم از بدی هایش بگویم ک خوبی های شهر را در خودش گم کرده، یا از ته مانده ی زیبایی هایش!
بسمه الله می گویم شروع می کنم هم از خوب می گویم هم از بد، هم از زیبایی می گویم هم از زشتی،
شهرمن،
کوچک است ولی دل آدم هایش به اندازه ی بزرگی تالاب معروف شهر است، چهره ی شهرمن کمی جلوه های زیبایش کم است ولی محصولات رنگارنگ دست فروش هایش جبران آن است، آفتاب سوزان و هوای شرجی که هر ادم از قوم دیگر را به مرز کلافگی می آورد، ولی تاثیری بر لبخند و اخلاق مهربان مردمان شهر من ندارد این است که زیبایش میکند.می دانید جالبی اش کجاست !؟ تمام سال دست به دعا می شوند که باران رحمت بر آن ها نازل شود و وقتی دعا مستجاب می شود شهر در آب فرو می رود دیگر نه خانه ای قدیمی سالم می ماند نه می شود از خیابانی بدون گیر کردن در گِل یا افتادن در چاله گذراند ،ولی اهالی شهر با خنده این مشکلات را هم از سر میگذرانند ودر اخر‌کار با گفتن خداروشکر سختی را تمام میکنند .تابه حال به این فکر کرده اید چرا شهرمان هتل ندارد خب اگر آدم های اینجا را بشناسی دیگر برایتان جای سوالی نمی ماند مگر میشود مهمان بیاید و دَرِخانه ای برای پذیرایی از او باز نشود چه فرد غریبه باشد چه آشنا از قدیم گفتن جنوبی ها مهمان نواز هستن اخ که چقدر این حرفشان درست بوده است.از اول متن انشا را خواندم نمیدانم چرا هرچقدر نگاه میکنم خبری از بدی و زشتی هایی که اول انشا گفتم نیست شایدم من زیادی دراین باره اغراق کرده ام .[enshay.blog.ir]
من شهر را با تمام چاله و چوله هایش ،تمام صدا های گاه بی گاه شلیک گلوله اش،تمام خیابان هایی که قصد درست کردنش را داشتن ولی بدتر از قبل خرابش کرده اند و تمام بدی هایش دوستدارم. زیبایی های کوچک و بزرگش به قدری به دل مینشیند که دیگر جای برای بدی ها نمیگذارد.
شهرمان را خودمان بسازیم با عشق.
نویسنده: میسا خیاط زاده
نگارش یازدهم مثل نویسی
ضرب المثل: به زبان خوش مار از سوراخ بیرون می آید
هنگامی که سهراب پاسخ منفی گرد آفرید را شنید با اندوه فراوان به سمت توران روان شد. در راه هدفون مشکی رنگش را بر گوش نهاد و با نوای غمگین راه می پیمود، فکر گرد آفرید لحظه‌ای او را رها نمی کرد. دلش در چنگال دخت ایرانی حبس شده و امیدی به نجاتش نداشت.
گریه امانش نمی داد سهراب شیر اوژن همچون اسبی رام گشته بود، رفقایش که احوال او را مشاهده می کردند در پی راه چاره‌ای برای رهایی او رفتند، تا اینکه در ذهن نابغۀ گروه جرقه‌ای زده شد؛ به زبان خوش مار از سوراخش بیرون می آید چه برسد به گرد آفرید.
سهراب را خبر دادند و او برای این راه چاره بس شادمان شد.چمدانش را بست و با اولین پرواز راهی ایران گشت. در حالی که شاخه‌ای رز آبی در دست داشت به طرف دژ رفت و با پرداخت زیر میزی های بسیار وارد قلعه شد.[enshay.blog.ir]
سهراب دلش را به دریا زد تا جامی از عشق جاوید بنوشد سپس رو به گرد آفرید ندا سر داد و گفت:
تو ای ماه رو دخت ایران زمین
ز لیلی و شیرین همی برترین
منم سهراب،همچو فرهادی ز توران زمین
که روزی دلش را سپردست به گرد آفرید
تو ای دخت زیبا ای محجبین
دلت را همی ده به سلطان چین
که گر دل سپاری به من این چنین
سپارم به تو جان و دل همچنین
نوای دل نشین سهراب در گوش جان گرد آفرید به آرامی نشست و او را به سمت مجنونش فرا خواند و این گونه بود که سهراب با زبان خوش مار را از سوراخ بیرون آورد.
خوش زبانی می تواند در مواقع مختلف در برابر مشکلات راه گشا باشد و انسان را از افتادن در گودال گرفتاری نجات دهد.
نویسنده: ساجده پورعباسی
نگارش دوازدهم درس دوم
موضوع: زمستان
موضوع:زمستان
مدتها بود منتظر زمستان بودم که بیاید و رویای تازه ای را در آغوش زمین به تصویر بکشد تا اینکه آسمان با بارانش ترانه آمدن این عروس زیبا را می سراید و زمین را ازخوابهای کهنه پاییزی بیدار میکند زمین هم با خوش رویی به استقبال عروس زیبایش می رود تا ضیافت با شکوهش را به آغوش خود باز گرداند.
در یک صبح زمستانی از خانه بیرون رفتم گوشه ای نشستم و زانوهایم را تنگ در آغوش گرفتم نگاهم را به آسمان دوختم خورشید، همزمان با فرا رسیدن زمستان نقشش را در آسمان گم کرده بود دیگر نمی آمد که گرمای محبتش را بر من بتاباند تا سرمای وجودم را گرما بخشد. اینک دل گرفته ام همدمی جز حال و هوای ابری زمستان نداشت آسمان بغضش گرفته بود وقتی حال و هوای ابری اش را درچهره اش می دیدم دلم هوای باران می کرد ناگهان آسمان فریادِ دلِ ابری ام را ازنگاهم خواند و لحظاتی بعدخشمِ خود را با رعد و برق های عظیمی در کرانه اش آشکار کرد ابرها سردرگم و هراسان از غرشِ آسمان به آغوش هم پناه می بردند و همچون آسمان حال و هوای گریستن داشتند خورشید که از این همه خشم وحشت کرده بود ترجیح داد پشت ابرها بماند و تماشاگرِ این غوغای آسمان و دل ترسانِ ابرها نباشد بالاخره دانه های ریز برف بر زمین فرود آمدند و آرام اشک می شدند یکی از آنها بر دستانم نشست و با آب شدنش انگار از درون فریاد میزد شاید هم از بی وفایی و خشمِ آسمان می گفت که اورا بی رحمانه راهیِ دیار ناخواسته اش کرده بود در آن صبحِ دل انگیز، آسمان بغضِ انسانها را اشک می کرد و بر روی خاکِ سرد و بی احساسِ زمین فرو میریخت گویی عاشقانه به حالِ مردمِ اندوهگینِ این دیار می گریست. آن برف و باران ها چه باشکوه، گذشته های به یادماندنی ام را با ترانه هایشان زنده می کردند و برایم از عاشقانه ترین لحظاتی می گفتند که مدتهاست تکرار نشده اند اما چیزی نمی گذشت که طوفانی سهمگین از راه می رسید و تمامِ آن گذشته هارا پس میزد و می برد. به اطرافم نگاه کردم برفها آب می شدند و چهره گریان آسمان را بر روی زمین آشکار می کردند درختان همراه آب شدنِ برف ها می گریستند و همانطور که شاخه های خود را بر آسمان بلند کرده بودند از خدا می خواستند که خورشید همچنان پشت ابرها بماند و این لباسِ عروسِ زیبا را از آنان نگیرد. در آن صبحِ زمستانی خوشحال بودم که زمستان پنجره هایش را به خانه دل من گشوده است اما زمستان هم مثل بقیه فصل ها در گذر بود و من چه بخواهم و نخواهم با بی وفایی دلش را به سرزمین دیگری سپرد شاید هم می رفت دلِ اندوهگینِ دیگری را آرام کند امیدوارم بهار بیاید و باسبز شدن و شکفتنش به ترانه های اندوهگینِ آسمان پایان دهد و زیباترین رویایش را بر روی زمین به حقیقت تبدیل کند بلکه از این لحظاتِ دلتنگی عبور کنم.
نوشته: زهراشاهسونی
________________________________
نگارش دوازدهم درس دوم
موضوع: زمستان
زمستان به معنای خشک شدن به امید زنده شدن دوباره!همانند درختانی که در این فصل پایدار و استوار می مانند.زیرا می دانند روزی سردی و سختی به پایان خواهد رسید.زیباییشان را به دست خواهند آورد.ان ها در این فصل لباس سفید بر تن می کنند و در کنار هم برای سبز شدن مقاومت می کنند.!
در این هنگام کوه های مغرور به خود اجازه می دهند تا به رنگ سفید دیده شوند و رنگ اصلی خود را فراموش می کنند!جوانه ها در زیر خاک پنهان می شوند زیرا آن ها توانایی مقاومت در برابر سرما را ندارند!امّا همه ی آن ها می دانند که روزی این برف ها ذوب خواهند شد و از بین خواهند رفت
مواظب گرمای دلت باش تا کاری که زمستان با کوه ها و جوانه ها کرد با دلت نکند.😥انسان ها را اندازه ی دنیا دوست داشته باش نه به اندازه ی برف ها،زیرا آن ها هر چقدر هم زیاد باشند روزی آب خواهند شد...[enshay.blog.ir]
نویسنده: کیانا فضلی
نگارش دهم درس دوم
موضوع: آسمان
ای کاش دل ها آسمان بود،به وسعت آن جا برای خوبی و مهربانی داشت و به اندازه آن پاک و صاف و بی گناه بود.
آسمان دلی دارد که وسعتش همتایی ندارد،محبتش تمام جهان را در بر دارد.آسمان برای تمامی زمینیان حکم سقف دارد،بعضی وقت ها ابری های سیاه مثل یک سد جلوی جوشش چشمه نور آن را میگیرند و میخواهند دُر گرانبهای آسمان را بدزدند و گاهی پاره ابرهای سفید پنبه ای مینشینند بر دلش و آسمان محل نقاشی های زیبای آنهاست.[enshay.blog.ir]
گاهی برای استراحت به دل آبی و زیبای خودش خاموشی می دهد تا که من یا تو چشم بر هم بگذاریم و شبی را در زیر این سقف بی کران در آرامش رویا ببینیم.دل تاریک و خاموش آسمان هم زیباست دلش خانه ماه و کودکان کوچک و بزرگش است هر کدام جلوه ای دارند در دل آسمان شب.ماه برای کودکانش قصه زمینیان را تعریف می کند و کودکان آن در دل خاموش آسمان چشمک زنان و آرام بازی میکنند،ستاره های کوچک مانند فانوس دل آسمان را تزئین کرده اند و در کنار قصه های ماه به زمینیان نگاه میکنند.آسمان چه تیره چه روشن سقفی است بر سر تمامی جهانیان و آرامش و شگفتی های شب و روزش در هر کجا زیبا و دیدنی است.
نویسنده: مهلا مومنی
مثل نویسی ضرب المثل: باز فیلش یاد هندوستان کرد
چند روزی است که دیگر حتی حوصله ی فکر کردن هم ندارم. فقط در گوشه ای آرام و خلوت می نشینم و در هر لحظه دیدار با تو را از درگاه خداوند دارم. دو سالی میگذشت که بهترین و صمیمی ترین رفیقم با من قهر کرده است،و به همراه خانواده عازم شهر دیگری شدند. یک روز که غرق در فکر بودم با خودم گفتم که نامه ای برایش بفرستم شاید فرجی شد و جواب داد !!!. سریع نامه را نوشتم به اتاق مادرم رفتم و جریان را برایش تعریف کردم. مادر نیز لحظه ای به من نگریست و گفت:خب نامه ات را بخوان. من هم شروع کردم به خواندن نامه. سلام، سلامی چو بوی خوش آشنایی که مرا بیگانه با خویش ساختی. رویا جان! آه که با رفتنت قلبم را شکستی. از زمانی که رفتی دائم این دو بیت را با خود زمزمه میکنم: هر کس به طریقی دل ما میشکند، بیگانه جدا دوست جدا میشکند، بیگانه اگر میشکند حرفی نیست، از دوست بپرسید چرا میشکند. ای کاش با جوابی مرا از این سردرگمی نجات دهی. رویا جان! گمان میکردم حال که تو نیستی بدون تو هم میتوان زندگی خوشی داشته باشم ولی وقتی نبودنت را با تمام وجود احساس کردم دیدم که تو بهترینی و زندگی بی تو حرام است. مادرم که غرق در گوش دادن بود، یکدفعه سر و کله ی خواهرم پیدا شد و گفت:جریان چیست؟ مادرم هم لبخند ملیحی زد و گفت: باز فیلش یاد هندوستان کرد، میخواهد بعد از گذشت دو سال نامه ای برای رویا بفرستد. خواهرم هم پوزخندی زد و با نیش و کنایه گفت: چه عجب! با شنیدن حرف خواهرم بغض کردم و با ناراحتی به اتاقم رفتم.
نویسنده: کوثر زاهدی فر
دبیر: خانم نصری
هنرستان عفاف دشت عباس
مثل نویسی ضرب المثل: باز فیلش یاد هندوستان کرد
باز فیلش یاد هندوستان کرد ،این جمله شاید کوتاه باشد اما نصف زندگی بنده، با این جمله ی کوتاه گذشته است .
از کودکی یکی از آرزوهایم این بود که مدیر عامل شرکت بشوم.
روزی معلم انشا این موضوع را روی تخته نوشت" اگر مدیر عامل بودید، چه می کردید؟" همه ،تندو‌تند با هیجان شروع به نوشتن کردند جز من که نشستم دم پنجره و بیرون را تماشا می کردم!
معلم دلیل ننوشتنم را پرسید :درجواب گفتم:" هیچی منتظرم تا منشی ام بیاید و برایم تایپ کند" این را هم بگویم که من قوه ی تخیل بالایی دارم.
درهمین حین ناگهان، یکی از همکلاسی هایم با آن صدای بلند و نکره اش گفت: باز فیلش یاد هندوستان کرده.😊
راستش اولین باری که این جمله را شنیدم، پنج ساله بودم و در یک مهمانی ،اسباب بازی مورد علاقه ام را دست یکی از بچه‌‌های فامیل دیدم،آرزو داشتم آن اسباب بازی مال من باشد دهانم را دو متر باز کردم و هِقی زدم زیرگریه، آب دماغم هم که بماند کم‌کم میخواست با آب دهانم یکی شود که خدا مادرم را خیردهد، با آن چادر زبرش چنان دماغم را پاک کردوکشید که گویا، میخواست نفت استخراج کند.
دایی بزرگوارم دلیل گریه‌را پرسید وپدرم درجوابش گفت:چیزی نیست باز فیلش یاد هندوستان کرده وبه قول خودشان برای خفه خون شدنم درقندان را روی زمین برایم چرخاندندو من از خوش حالی با چرخش همان هم ذوق مرگ شدم.
از آن موقع به بعد با تفکرات کودکانه ام فیلی هندی در ذهنم تصور میکردم که خالی‌قرمز روی پیشانی اش دارد ودرخانه ما گیر افتاده.
تا اینکه بزرگتر شدم ونصف فامیل برای یک مهمانی به خانه مان آمده بودند و بطور اتفاقی چایی روی دست یکی از بچه های فامیل ریخت وبا ناز و نوازش پدر و مادرش ساکت شد وهمین بهانه ای شد برایم تاخاطره ی افتادنم دردیگ هلیم را تعریف کنم :
آن روز کل بدنم سوخت وبا همان وضع اسفناکی که گریه می کردم پدر بزرگوارم ،یک بار دیگر محبت بی‌مانندش را به من ثابت کرد و گفت: ساکت بچه !مگر چه شده ؟!پس آتش جهنم را چطور میخواهی تحمل کنی؟!دو روز هم از مادرم کتک میخوردم و بد وبیراه می شنیدم ،چون همسایه ها به اوگفته بودند:" هلیم مزه پسرت را میدهد".
این را که تعریف کردم کل فامیل زدند زیرخنده😂 و جو خانه عوض شد وچون پیش بینی جمله پدرم را کرده بودم تا خواست دهان باز کند پیش‌دستی کردم وگفتم: میدانم پدر !باز فیلم یاد هندوستان کرد.
این بود یکی دیگر ازخاطرات فیل هندوستانی من که امروز این فیل هندوستانی شده بود موضوع انشایم. و‌بهانه‌ای شد برای یادآوری خاطرات گذشته ام ونشستن لبخند کوچکی برروی لب های من وشما که گویا امروز هم فیلم یاد هندوستان کرده بود.
نویسنده :معصومه‌گوهری.
دوازدهم‌انسانی، قوچان
دبیر خانم تحقیقی
مثل نویسی ضرب المثل: باز فیلش یاد هندوستان کرد
می دانی ” فیلش یادهندوستان کرده ” یعنی چه ؟ یعنی این که دریک روز اردیبهشتی دلت بخواهدبه روزگارنوجوانی و جوانیت برگردی و آن روزگار رفته را با همه ی خوبی هاوبدی هاو سختی ها و راحتی هایش مرورکنی وبه یاد آن روزگاربی خیالی پای پیاده از وسط کشتزارهای گندم و یونجه زارها در یک عصرگاه بهاری قدم زنان به سوی افق پیش بروی ودنیای خفته دربستر روزگاررابه تماشابنشینی .
فیلش یاد هندوستان کرده یعنی که دلت بخواهدیک موسیقی دلخواه را توی ماشینت ودرمیان کشتزارهای پهناورگوش کنی درحالی که به هرچه سختی وناکامی وناملایمی وناهمواری درجهان هست دهن کجی کنی وبه هرچیزکه می بینی بخندی . بخندی به این که بهارشتابان درگذراست . به این که تاچشم برهم زدی نوروزآمدونزدیک به دوماه از بهار هم گذشت و تو هنوز دهانت ازتعجب بازمانده که چندین سال ازعمرت گذشته و تو هیچ چیزازدنیا نفهمیده ای .
” فیلش یاد هندوستان کرده ” یعنی خیلی چیزها. یعنی این که دلت بخواهد دلت رابه زیبایی ها پیوند بدهی . با آب و باد و خاک و ابر و آسمان ِ آبی همراه شوی وهم پای باوزش باد درموج خیزسنبله های یک مزرعه ی گندم درحالی که دست برسر خوشه های آن می کشی غرق شوی وبه همه چیزبخندی . به این که قسط وامت عقب افتاده و توازفرط نادانی وناچاری درفکرجورکردن وامی دیگرهستی . به این که خانه ی کوچکت دیگرپاسخگوی نیازهای تو نیست. بخندی به این که گرانی های دوبله وسوبله، دیگرکمرت راشکسته وراه چاره را برتو بسته .
فیلت یاد هندوستان کرده یعنی این که دلت بخواهدآن قدرسطح نیازها و انتظاراتت را پایین بیاوری که به هیچ چیزدلبسته نشوی ودلت هیچ چیزنخواهد . تنها دوست داشته باشی در طبیعت پرسه بزنی ودر اعماق ِ سکوت ِ دمدمه های غروب ِ یک روز بهاری درخاموشی جهان فروبروی وغواصی کنی و اندکی برای خودت باشی. فارغ ازهمه جا . فارغ ازقیل و قال بودن ونبودن ها و داشتن و نداشتن ها . فارغ ازاین که آمدن و ماندن و رفتنت درکاروانسرای دنیاهمانند سه نفس یا سه مکث کوتاه تورا درخوداحاطه می کند وسپس می بلعد وهضم می کند وبه حال خود رهایت می سازد .
امروزکه فیلــَـم هوای هندوستان کرده بود درمیانه ی راه و در کنار یک مزرعه ،همان جایی که تک درخت توتی سر بر دوش آسمان نهاده وترانه ی مستی را درگوش ِ او به نجوا می خواند ،آن حیوان زبان بسته رابه حال خود رها کردم تا دمی درمیان علفزارها برای خود ،خوش بچرد وآب و علفی بخورد و من هم صحنه های دنیا را در این گلستان بهاری به تماشا بنشینم.
مثل نویسی ضرب المثل: باز فیلش یاد هندوستان کرد
در کوچه های گذر گم می شدم و گام هایم آرام آرام قصه ی عبور مرا در گوش شب زمزمه می کرد .
صدایی نبود جز صدای جیر جیرکی که ترانه خوان شب بود و بیدار همیشگی روزگار.
ماه گاه از پشت ابر با یک لبخند همگام راهم می شد و من بار دگر فیلم یاد هندوستان کرده بود .
هندوستان من آن روزگار خوش کودکی ام بود .لحظه ای که سوار بر تاب دست ساز پدرم ،فارغ از غوغای جهان می شدم و همگام با وزش باد تاب می خوردم.[enshay.blog.ir]
آن روزهایی که دست در دست دوستم لبخند زنان می چرخیدیم و با هم زمزمه
می کردیم "آسیاب بچرخ میچرخم
تند تر بچرخ میچرخم."
سپس نقش بر زمین می شدیم ، دنیا تسلیم می شد و می چرخید .
کودک بودیم و بی قدرت امّا دنیای به این پهناوری را می چرخاندیم.
دلم میخواست پای پیاده از وسط کشتزارهای برنج عبور کنم آن گاه که
باد دست نوازش بر مو های من می کشید و مهر و عطوفت را در گوشم نجوا می کرد در پوست خود نمی گنجیدم .
دلم دستان چروکیده و فرتوت پدر بزرگم را می خواست .دلم مشق های طولانی می خواست . دلم مزه ی نان و پنیر و سبزی را می خواست که زنگ تفریح نوش جان می کردم.
فیلم یاد هندوستان کرده بود ،یاد لالایی های مادرم ، یاد قصه ی شنگول و منگول
وقتی که ستاره های آسمان را می شمردم و هنوز به صد نرسیده می
خوابیدم .همان روزهایی که بهترین مونسم اسباب بازی هایم بودند.
همه ی آن ها را با گفتن یادش بخیر کنار گذاشتم و با خلوت کنار آمدم
و همچنان در حسرت بازگشت روزهای شیرین گذشته...
نویسنده: آذر تقی زاده
مطالب مرتبط:
نگارش یازدهم درس دوم
موضوع: گردش خانوادگی
آغاز فصل پاییز بود به همراه خانواده به جنگل های گلستان رفتیم و برای سپری کردن اوقات فراغت خانه ای را در جنگل اجاره کردیم.
شب با ذوق فردا به خواب رفتم دم سحر بود که از خواب برخاستم از خانه بیرون آمدم ٬ درختان زرد شده و جلوه ای رنگین به آن داده بودند.
برگ‌های درختان از شاخه جدا می‌شدند و به سوی زمین می شتافتند و با مادرشان وداع می کردند و هر یک راهی را در بر می گرفتند.
با اولین قدم بر روی زمین صدای دلنشین خش خش برگها بلند شد ٬ حس بس ناگفتنی سراسر وجودم را فرا گرفت. گویی آنان از آمدن من خوشحال بودند، ناگهان نسیمی
آمد و صورتم را همچون مادری مهربان نوازش کرد و بر آن بوسه می زد و دستم را گرفت به جلو راند تا که به منظره ای رویایی رساند.
روبه‌روی دیدمان من برکه ای زیبا بود که وصفش را خداوندم میتوانم دید. مرغابی‌ها درون آن بازی می کردند و از هوای دلنشین پاییزی لذت می‌بردند، گویی آنان از هوای پاییزی و غوطه ور شدن در آن برکه ی زیبا شاد و مفرح بودند. جلوتر رفتم٬ در کرانه برکه دراز کشیدم ٬ بوی روحانی و حیات
بخش گل و سبزه و آب را حس می کردم. چشمانم سنگین شد و به خواب رفتم در تمام لحظات خواب در فکر چگونگی خلقت خدا بودم که چطور این چنین فصل زیبایی را برای ما آفرید تا لذت ببریم و در آن تأمل و تفکر کنیم.
پاییز فصلی است که باید در آن بود و تأمل کرد تا فهمید خلقتخدا تا چه حد گسترده است و زیباست شاید هم این فصل فصلی باشد که بتوانیم خدا را در آن درک کنیم و به خودشناسی و خداشناسی برسیم.
نویسنده: یاسین کامران آزاد
نگارش یازدهم درس سوم توصیف شخصیت
موضوع: شخصیت پدر آسمانیم
مقدمه: پدر همیشه آسمانی، آسمانی بود. به کودکی ام که بر می گردم .او از راه می رسد مرا به آغوش می گیرد و بر سر و رویم بوسه می زند. در شب ها، باز خودم را در آغوش او می بینم که مرا با آسمان آشنا می کند . ماه، ستاره ها و زیبایی های خلقت خدا در شب؛ نمی خواهد زمینی باشم و فقط جلوی پایم را ببینم.
بند بدنه: مردیست با چشمانی عسلی و همیشه موقع نگاه کردن به ما شوقی عجیب در چشمانش بود. تقریبا تپل بود و موهای کم پشتی داشت. با این حال صورتش زیبایی ودرخششی بی نظیر داشت. همیشه ته ریشی می گذاشت وهیچ گاه اورا بدون ریش ندیدم.
بند دوم بدنه: آرام بود وبا محبت علاقه ای شگفت انگیز به فرزندانش داشت با این که هفت دختر داشت با هر کدام از ما رفتاری داشت که انگار تنها فرزند او هستیم. بسیار مومن و با خدا بود شبی به یادم ندارم که تا صبح در خواب باشد همیشه زمانی که ما می خواستیم بخوابیم بالای سر ما بیدار بود و مشغول خواندن نماز شب وبعد قرآن می شد تا اذان صبح، که خودش با صدای بلند اذان می گفت تا همه بیدار شوند و این تنها زمانی بود که رعایت حال هیچ کس را نمی کرد. و اگر کسی در نماز خواندن کاهلی می کرد بسیار ناراحت می شد. بسیار مهمان دوست بود و همیشه می گفت مهمان حبیب خداست و بسیار به مهمان احترام می گذاشت.[enshay.blog.ir]
بند نتیجه: پدرم یک انسان واقعی بود و چون اسمش «احد»، واقعا یکتا و بی مانند بود. پدر، مگر چند نفر بودی که بعد از کوچت به آسمان ها شهر خالی شد؟
نویسنده: خانم مهری عباس زاده
نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی
موضوع: ممنوعه
حوای طماع،حوای طمع کننده...
حوایی که جایی میان اسمان و زمین را کشف کرد.
کسی که با اشتباه کوچکش همه ما عمری در ازمون و خطاییم!
حوایی که میپرستمش، او اسطوره ی من است.
جرئت می خواهد رفتن به ممنوعه ها، خوردن ممنوعه ها، وقتی قرار است رانده شوی.
اما او...
نترسید؛ ماند و کاری را کرد که دلش خواست.و چه زیباست وقتی پیرو قلبت هستی...
شاید از اول هم نباید حوایی می آمد تا دنیا را به هم بریزد،با دلبری هایش، با هوس هایش و با تمام زیبایی هایش.
شاید نباید حوا می آمد تا آدمی را مات خود کند، تا اشتباه کند،تا عاشق شود و دلش برود.
شاید وجود حوا و چون حوا از ریشه اشتباه بوده، شاید نباید کسی در دنیا دلبسته شود تا دنیا ادم های بدش را بشناسد؛ آدم هایی که بی محابا تو را در تنهایی هایت رها می کنند و میروند...
یا شاید همه اینها که بر سر ما می اید تقاص سیب قرمز بهشت است،نمی دانم...
نمی دانم،نمی دانم قرار است چه بر سر حوا های این دنیا بیاید.
کاش می شد سیب را دوباره بر درخت آویزان کرد...
کاش می شد دوباره برگشت،به بهشت،به خداوند؛ به ممنوعه ها...
به نظرم ممنوعه های انجا راحت تر از ممنوعه های عشق اینجاست...
و چه بی محابا رانده شده ایم... :]
نوشته: مهسا خواجه افضلی
نگارش یازدهم درس سوم توصیف شخصیت
موضوع: رزمی کار
انگار در دنیای دیگری است، آمال و آرزوهایش آرمانی اند و با آرزو های معمولی ما تفاوت دارد. اهدافش آرمانی اند، اما چنان تلاشی دارد که گویی آرمان های ما اهداف کوتاه مدتش هستند.
آرمان هایش ایرانی هستند مانند ظاهرش؛
چشمانی گیرا به رنگ شب با نگاهی پر نفوذ، پوستی سفید و شفاف به سان برف، پیشانیش هم مانند بختش بلند،
یک بانوی شرقی تمام عیار.
او همیشه به ظاهر خود اهمیت می دهد، رسمی، شیک، اسلامی. می گفت : 'ظاهر یک بانوی ایرانی باید گویای اصالتش باشد.
مذهب را می شناسد، به گونه ای که انگار برداشتی متفاوت از دیگران از دین دارد.خدا و پیامبرش را می شناسد.ارادت خاصی برای مولایش علی(ع) قائل است، گویی در رزم پیر و مرادش علی(ع) است.
می گوید : " ما رزمی کار ها باید مانند علی(ع) جوانمرد باشیم، باید خلق و خویی پهلوانی داشته باشیم."
در کتاب ' سلام بر ابراهیم ' خواندم " اگر ورزش برای خدا باشد می شود عبادت، اما اگر به هر نیت دیگری باشد ضرر می کنید. ' گویی این جمله در شخصیت ورزشکاری اش جایگاه ویژه ای دارد.
امام علی (ع) می فرمایند :
قَوِّ عَلَى خِدْمَتِکَ جَوَارِحِی
اعضای بدنم را برای خدمتت نیرومند کن.
این حدیث یکی از اهدافش است. چنان ورزش می کند گویی دارد زندگی میکند، گویی میخواهد به چنان توانایی برسد که رویا هایش را به تصویر بکشد و خود را به کمال انسانیت برساند.
می دانید برای من فقط یک مربی بزرگ نیست، یک معلم بزرگ است.یک دوست و یک انسان بزرگ است که نه تنها راه پرورش و قوی شدن جسمم را به من می آموزد بلکه زیبایی اندیشه و لطافت روحم را در کنار رزمی کار بودنم، نیز مدیون او می باشم.
خدا را برای اقبال بلند خود شاکرم و قطعا خواست خدا بود که من به طور تصادفی با چنین استادی آشنا شدم و افتخار شاگردی اش نصیبم شد.
نویسنده: الهه احسان دوست
نگارش دوازدهم درس دوم نثر ادبی
موضوع: صدای باران
می شنوی؟ صدای پاییز است،صدای باران ،هوهوی باد،خش خش برگ ،بوی نم خاک باران خورده.
قدم هایمان ،بارانی که می بارد و بند نمی آید،عطر کاهگل باران خورده ی خانه های روستا و....
بی شک پاییز همان بهاری است که عاشق شده.ازدحام رنگ ها را می بینی؟گفتم که پاییز عاشق شده است رنگ می بازد و...سرخ و سپید می شود،گویی برگ های زرّینش را فرش کرده زیر پای معشوقش.دل عاشق پیشه ی قصّه ی ما نازک است،با اندک اخمی از سوی جوانانش، دلش به درد آمده و اشک هایش روانه ی زمین خدا می شود .
می بینی من عاشق اشک های این عاشق دل خسته ام.گریه کن پاییز ،گریه هایت رادوست دارم،گریه هایت از بهر عاشقیست ،عیبی ندارد،به چشمانت بگو که ببارند.ببار پاییز که تو خود معشوقه ی مایی ،با همین باران دل برده ای از ما و....
باز باران ،با ترانه،با گهر های فراوان ،می خورد بر بام خانه......
پاییز!روز های بارانی ات عجیب شیرین اند،دل باران خورده ام،گوشه ای رنج می طلبد که به دور از هیاهوی دنیا و آدم هایش،میهمان جنجالی چای شود.
ای فصل خزان و برگ ریزان ،از همه ی دلبری هایت که بگذریم ،دلگیری عصر هایت گذر کردنی ت
نیست.وای به حال وقتی که عصر باشد ،باران ببارد و دل رمیده ی ما اسیر غم و غصّه شده باشد
ای معشوقه ی شیرین حواست به ما باشد،پر مهر باش.جوجه هایمان در انتظار شمرده شدن هستند ،نکند کم و زیاد شوند. به دخترت آذر و پسرت آبان بگو همانند مهر ،مهربان باشد.دل بسپاریم به شعری از فروغ فرّخزاد؛
"کاش چون برگ خزان رقص مرا/نیمه شب ماه تماشا می کرد
در دل باغچه ی خانه ی تو/شور من ،ولوله بر پا می کرد."
نویسنده: سیده زهرا رضوانی
