انشا با موضوع دفتر انشا
معلم انشایم خانم شهیدی بودند.سال های سال به دنبالشان گشته ام و گشته ام و نیافته ام و باز میگردم.
تازه از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شده بودند که معلمِ انشایِ ما شدنددر دبیرستان «مهد دانش» رشت!.با ورودشان به کلاس، انشا خواستند و من اولین انشایم را خواندم و شدم شاگرد انشای همیشگی ! هرگاه به کلاس می آمدند مرا میخواستند و انشایم را که تقریبأ در دو دقیقه می نوشتم ! یادم است بین دیوار و در می ایستادم و میخواندم تا هنگام خواندن صورتم را نبینند و چه کار بدی ! ایشان حالت خواندنم را میخواستند بنگرند ومن به بیهوده شرم می داشتم. آخرمیدانستم در شانزده سالگی نوشتن چنان انشاهایی در یکی ، دو دقیقه ، یک دیوانگی است!
آن روز انشایی نوشته بودم درباره «ٔ بمب نوترونی » !
درمجله جوانان چند سطری مطلبی علمی در کادری زرد خوانده بودم چنین :
« بمب نوترونی ویژگی اش این است که انسان ها را ازبین می برد و با اشیا کاری ندارد! »
ویران شده بودم خدایااین دیگر چیست؟ نوجوان بودم اما می گفتند خیلی می فهمم .کاش هرگز نمی فهمیدم! فهمی که رنجت می دهد ، به درد سر می اندازدت ،به سکوت وامی داردت ، تنهایت می خواهد!......چه سود؟ دوباره خواندم ،سه باره......بالاخره....
آن روز که خانم شهیدی موضوع آزاد دا دند ،نوشتم !
و مرا خواستند ! نخستین فرد برای خواندن انشا:
خواندم چنین :
این بمب که خاصیتش از بین بردن انسان هاست و با اشیا کاری ندارد پس به چه کار آید انسان را؟ آن گل سرخی که روزی پسرکی عاشق به من هدیه داد ومن آن را در باغچهٔ خانه مان کاشته ام چه خواهد شد بعداز من....!
کاش می گذاشتم خانم شهیدی صورتم را ببینند! از شرم پنهان شده در شکاف بین در و دیوار کلاس میخواندم و ایشان فقط می شنیدند . و تمام میشود .
انشاهایم از هفت سطر بیشتر نمیشد.
و آن دفتر
آن دفتر انشایم...
روزها و هفته ها و ماه ها بعد از فارغ التحصیلی به دنبالش گشتم ، زمین و آسمان را ، پیدا و نهان را.
تا اینکه ازدواج کردم. خاطره ای از دفترم برای همسرم تعریف کردم و ایشان دیگر نمی دانستند بعد از حرفی که به من زدند و رازی که فاش کردند و ای کاش فاش نمیکردند هیچگاه !با جسم یخ زده ام چه کنند!
مادرم ، مادرِخودم ،از آنجایی که من بی پروا می نوشتم ازخوف اینکه مبادا مطالب غیرمعمول مثلا سیاسی و..... در آن نوشته باشم یامطلبی دردسر ساز!! در بگیر و ببند های آن روزگاران .... دفترانشایم را ، دفتر انشای دوست داشتنیِ خانم شهیدی را سوزانده بودند. و البته من خاکستری از ربع و اطلال و دمن! در پشت بام خانه یافته بودم هنگام جستجو!!!!!!
و سال ها ازآن دوران می گذرد ....
و بازهم من در جستجوی آن دو ،ام !
دفتر انشایم و معلم انشایم .......
و اکنون هنگام نوشتن این سطرها به اینجا که رسیده ام بغض و اشک چکیده ازتثلیثِ وجودم با بارانِ در حال باریدنِ بیرون به رقابت برخاسته است در غمِ آن دو.......
دفتر انشایم و معلم انشایم.
میترا میرزاآقابی قاضی محله
دبیر ادبیات رشت-- فومن
