زمین می چرخد تا روی دیگر زندگی خودی نشان دهد. ماه می خندد، ستاره چشمک می زند وابر نوازش می کند رگ حیات زندگی را... و او تنها مردمانی را می بیند تیشه به ریشه خود می زنند.تنها می خواهد چند صباحی با زندگی راه رود تا به او بگوئید که چقدر همراهی اش را دوست دارد!...می خواهد بگوئید که روزی نماد زندگی بوده، او نماد پایستگی،استواری و امید بوده که در بهار جان تازه ای می گرفت تا به زمین جان بخشد!...او به زمین گفت که بعد از او خواهد مرد،بارهاوبارها نامش را صدازد تا به دادش رسدوزمین اورا به آسمان بخشید تا دل به او گرم نکند،تا جای نزدیک تری به خدا قرارگیردوخدا فرشتگان را بال های پرواز او قرار داد تا برای همیشه او را نزد خود برد!!!
شبی در بستر خود خوابیده بودم .درحال دیدن خوابی باور نکردنی بودم ..فرشتگان من را به مکانی بردند و دیگر بر نگشتند . آنجا آنقدر تاریک بود که من حتی درون خودم هم گم شده بودم . سرگشته و حیران دنبال راهی برای خارج شدن از آن مکان. وقتی سخن از تاریکی٬ راهی ناتمام سخن میگویم یاد تنهایی می افتم . هرگاه ٬ هر لحظه و همیشه وقتی در تنهایی خودم گم میشدم و خون دل می خوردم فقط یک شخص به کمک من می آمد . شخصی که صدایش لالایی بود ٬ شخصی که صورتش نورانی بود ٬ شخصی که خودش پروازی بر فراز آسمان بود . با آمدن او آرامشی نورانی در دل من روشن شد ؛ با آمدن او صبری در دل من طاقت شد ؛ با آمدن او تنهایی من تبدیل به یک همدم شد. او به من نگاهی کرد و سخن گفت : گاهی اوقات در اوج شلوغییی ها تنها ترینی ٬ اما گاهی اوقات در تنهایی ها یک نفر همدم تو است .سر بر سجده نهادم . بویش را ٬ رویایش را ٬ وحتی خودش را حس کردم بله حس کردم .او(خدا)بود . تازه رویایم در حال اوج گرفتن بود که فرشته ای من را بیدار کرد و گفت الان وقت رویا نیست وقت واقعیته! باعطر گل محمدی وضو گرفتم به دیدارش رفتم نمازی خواندم که به من آرامش داد او با من سخن میگفت درد های دلم را تسکین میداد.به دنیای خودم بازگشتم حال در بیداری بودم . چشمانم آنقدر اشک ریخته بودند که طاقت باز کردنشان را نداشتم .خوابی از جنس واقعیت بود .من..من..خدارا دیدم
اینجا دریای بی کران است که موج بر سر موج می کوبد تا خود را به ساحل برساند و آرام بگیرد. آرام گرفتنی که با عدم و نیستی همراه است. این موج هایی که می غلطند و متناقض و متضاد دوست یا دشمن هستند. دوست کسانی که بر امواج سوار شده و تفریح و نشاط می پردازند. دشمن کسانی که در ورطه امواج سهمگین گرفتار شده و با غرق شدن، جان خود را از دست می دهند.
به خشکی که بروی، از موج آسوده هستی و بر خاک قدم می گذاری. اگر دریا همه آب است و آب اما خشکی متنوع است. از طرفی به جنگل می رسیم و از سوی دیگر به بیابان. اگر به مناطق حاصلخیز برویم خاک مهربان و بخشنده، غذای ما را از طریق زمین کشاورزی در اختیارمان قرار می دهد. اگر به بیابان برویم زیبایی آن به ما آرامش بدهد.
باز به دریا برگردیم، از امواج بگذریم و به قعر برسیم. آنجایی که موجودات زنده ای هستند و در زیستگاه خود به سر می برند. ماهی هایی که در همه دریاها وجود دارند. نهنگ ها و هشت پاهایی که در برخی دریاها زندگی می کنند؛ جهان زیر آب را تشکیل می دهند. تنوع موجودات خشکی بسیار زیادتر است. از پستانداران، خزندگان، دوزیستان و حتی موجوداتی مثل لاک پشت که در هر دو این محیط ها زندگی می کنند.
فقط موجودات نیستند که می توانند در خشکی و دریا در حال رفت و آمد باشند. انسان ها که همه جا را به تسخیر خود درمی آورند برای مسافرت و تجارت از کشی استفاده کرده و به دریا می روند. همان ها که در خشکی هم وسیله سفری و باربری مانند قطار را اختراع کرده اند.
خشکی و دریا با همه تفاوت ها و تضادهایشان مانند دو برادر هستند که وجودشان برای ادامه حیات انسان ها ضروری است.
ای بانوی شکفته گونه ی من،ای نور دیدگانم،ای مرغ عشقی که ضوء صورتش خورشید را فروکش می کند،ای شمیم گلبرگ های گل یاسمن،ای که نازش بلای دلم گشته است،ای که مدح درش بهترین کار دنیاست ، ای مهتاب شبهای تاریک من ،فقط تو کنارم باش مگر جز نفس کشیدن چیز دیگری می خواهم ؟
ای بانوی شکفته گونه ی من ،تو بارزترین بهانه ی زیستنی،تو ان نامی هستی که اوازه ی لسان خویش شده است،تو ان درخت طوبایی هستی که در من ریشه دوانده یا شاید خروس سحر خوانی هستی که مرا از کابوس می دراند.
ای بانوی شکفته گونه ی من، لهجه ی شیرینت، آن شمرده شمرده سخن گفتن هایت ،ان چشم های عسلی که متانت را بر هر احدی فروزان می کند و ان ابروان پر پشت و کشیده از من مجنون زمان ساخته است.
ای بانوی شکفته گونه ی من ، من حتی به شرابی که تو ان را سر می کشی حسادت می کنم،من حتی به مسیری که تو در ان پای مینهی حسادت می کنم ، من حتی به نسیمی که بر گیسوانت بوسه می زند حسادت می کنم .
ای بانوی شکفته گونه ی من ،با این که نقاش نیستم ولی لحظه های بی تو بودن را درد میکنم،لحظه هایی که پروانه می شوی ،شمع می شوم و میسوزم و اب میشوم.
ای دلبندم ای، سوگلی جانم، پیر شدن در دیارت ارزوی دلم است ،کل کل کردن های زن و شوهری ، گریه و شادی ، قهر و اشتی ،برد و باخت ، جشن و عزاداری باچند خاتون و کاکل پسر های قد و نیم قد چنان که خستگی های روزگار با صدا های بابا گفتن هایشان سوت و کور شود، آرزوی دلم است.
دخترک درحال قدم زدن بود که باران بارید.راستی باران پاییزی بودیا باران بهاری؟دخترک بیچاره حق داشت ،چون پاییز امسال مثل هرسال نبود؛امسال همه جاسبزوخرم بود...باخودفکرکرد:اگراکنون به جای این قطره های زیبا،گل میباریدچه میشد؟!به راستی که چه زیبا میشد!دخترک معتقدبودبارش باران به معنای گرفته بودن دل اسمان لاجوردی نیست؛بلکه به معنای شادبودن اسمان است.بارانی که ازاشک شوق ابری عاشق برای دیدن معقشوقش سرچشمه میگیرد.به راستی که چه زیباست!!دخترک ان لحظه دوست داشت قدم بزند،کمی تأمل کند به پروردگارش به زندگی به همه وهمه چیز...وقتی به خود امد که رنگین کمان نمایان شده بود؛رنگین کمانی که حاصل وصال دو عاشق به یکدیگربود.او،رنگین کمان راهم دوست داشت!..دخترک ارزو کردکه همه چیزو همه کس مانندباران صاف وزلال باشد،اما،ایاامکان دارد ارزوی این دخترک؟؟
بارونو دوستدارم چون همیشه همدم اشکامو لبخندام شد.بارونو دوستدارم چون همیشه باعث شد اشکام پنهون بمونه از آدمایی گرگی ک گریه هام واسشون شده سوژه خندهاشون..بارونه ک همیشه و همه جا تو هم شرایط به همه آرامش میده نمیدونم چرا نمیدونم تو افکار بچگونم غرق شدم یا اینکه خیلی وقته نجات پیدا کردم اما چون غرق شدنم وحشتناک بوده ک هنوزم تو فکرشم همیشه ک قطرهای بارون زمینو خیس میکنه همیشه ک وقتی همه کوچه ها لبریز از فرار ادماس منم ک تنها پناهم میشه زیر اسمون دعا کردنو زیر بارون خیلی دوستدارم شاید چون اولین دعایی زیر بارونم و مامانم بهم یاد داد..بارونی ک هر وقت اومد شد شنودی دعای من بارونی ک فک کنم همه دعاهامو از بر شده هر بار و هربار همون‌جمله بندیای تکراری ک واسه بارون خستهدکننده اس ..بارون دوستدارم چون رفتن بلد نیس فقط میادش...
