موضوع انشا: از یک گوش می گیرد و از دگر گوش بیرون می کند
بنام خداوندی که اساس زندگانی به وجود او پابرجاست.
گاه انسان هایی در عصر حاضر زندگی میکنند که همواره بدون اعتنا به سخن دیگران بر پند و اندرز انها توجهی ندارد و به عبارت خود سر هستند.واما حکایت ضرب المثل:
در روزگار قدیم عالمی در ولایتی میزیست که به سبب علمش خوپسند بوده و به سخنان دیگران بی اعنتا بود.
سرانجام روزی علما و حکیمان دانا گرد هم امدند تا چنین رفتار زشتی را از عالم بی عمل دور کنند.
بنابراین تصمیم بران گشت که هریک صبح در دم خانه عالم ایستاده و نکته یا نصیحتی به او بدهند.
در روز های بعد همه‌ی دانایان یک به یک به محض دیدن او پندی به او میدادند و اورا از رفتارش منع میکردند.و او نیز ان ها را با نهایت دقت قبول میکرد ولی بازهم به ان ها عمل نمیکرد و به قول ما ایرانیا دوباره همان آشو همان کاسه بود.
سرانجام پس از انکه تلاش علما سبب واقع نشد در کورد عالم گفتند که از یک گوش گیرد و از گوش دگر در کند.
بله عزیزان ما در زندگی بایستی
به سخنان دیگران توجه کنیم و اگر پذیرش ان برایمان مقدور است از انجام ان اجتناب نکنیم و همواره به حرف های دیگران اهمیت بدهیم.
مثل نویسی ضرب المثل از کوزه همان تراود که در اوست
انسان دارای دو بُعد درونی و بیرونی(جسمانی) میباشد.
بعد وسیع درونی، چنان رودیست که به دریای عَیان انسان فرو میریزد!
منشاء آب این دریا، همان بعد درونی نیست.
ما چیزی را بروز میدهیم که در قلب‌ها و ذهن هایمان جریان دارد.
به حتم نباید از یک درخت سیب، انتظار ثمره‌ی انار را داشته باشیم.
هر آنچه که در دانه‌ی آن نهفته شده باشد، همان خواهد روئید نه چیزی غیر از آن.
با این حال افرادی در زندگی هستند که با چندین چهره، سعی در پوشش ذات زشت خود دارند؛ ولی خورشید همیشه پشت ابر نمی‌ماند!
بالاخره میرسد روزی که تمام چهره های نا خالص،
خالص شوند و گل های به ظاهر زیبا، به خار تبدیل شوند...
بجای اینکه سعی در نهان داشتن سرشت ناپسند خود داشته باشیم، بهتر است باغچه‌ی روان خود را از آفات روحی، رها سازیم و با گنجینه‌ی روحی روشن‌تر به سوی رنگین کمان زندگی بشتابیم و توجه کنیم که در پرورش روح خود، هیچ کم و کاستی نگذاریم.
انسانی که معرفتش در آسمان خُلق خوش و آداب پسندیده و قانونمند به پرواز در آید، همواره در اوج خواهد ماند.
ولی به عکس شخصی که لباس روحش از جنس پَستی و ناپاکی باشد، همواره دچار گردباد ناملایمات روزگار خواهد شد.
نویسنده: هانیه جبرئیلی
دبیرستان فاطمیه ارومیه
دبیر: خانم پریزاد ملکی
___________________________________
مثل نویسی ضرب المثل از کوزه همان تراود که در اوست
نمیدانم نویسنده این جمله از کدام سرنوشتش نوشته;شاید یک کنایه باشد یا یک نصیحت...
کنایه به شخصی که دل کینه ای دارد اما ظاهرش بسیار فریبنده است.
یا انسانی که در اولین برخورد فکر میکنیم مغرور و خود پسند است اما با رفتار هایش و شیوه بیانش راه کج ذهنمان را به سمت تفکر صحیح هدایټ میکند.
خب شایدم یک نصیحت باشد که میخواهد گوشزد کند تاکی میخاهی زیر چادرت قایم شوی در حالی که صورتت همه چیز را فریاد میزند.
مشکیرا درون کوزه ای پنهان کن و از چشم دیگران دورش کن، به خیال خود کسی نمی داند چه کرده ای؟!نه مشک اثرش قوی تر از این حرف هاسټ سریع دستت را رو میکند.
خودت باش تو در کارخانه مجسمه سازی ساخته نشده ای که بخواهی باب میل دیگران ساخته شوی …
خودت باش هر گونه که باشی هر رفتاری که داشته باشی چه خوب و چه بد نمی توانی پنهانش کنی چون هیچکدام از اعضای بدنت راز نگه دار خوبی نیستند…
حالت که بد باشد لبانت میخندد اما چشمانت بیداد میکند…
انسان بدی هم که باشی جامه نیکی به تنت بیندازی باز هم زبانت و رفتارت را نمیتوانی بپوشانی بیخود و از سر پوچی که نگفته اند از کوزه همان برون تراود که در اوست …
خودت که باشی دیگر نمی توانند قضاوتت کنند و دیگر جای شک و شبهه ای برای دیگران باقی نمیگذاری .
آشکارا باش و پشت بدی ها یا خوبی ها پنهان نشو زیرا روحت بلند تر از ان چیز هاییست که برای قایم شدن به پشتشان پناه میبری……
آنکس بد من گفت
بدی سیرت اوست
وآنکس که نکو گفت مرا
خود نیکوست
حال متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست.
نویسنده: مریم انصاری
مثل نویسی ضرب المثل از کوزه همان تراود که در اوست
به نام آنکه سخن بر سخندان اعطا کرد و خرد بر خردمند
چنان بهر این حکایت سخن ها بر زبان جاری ساخته اند که هر شخص براساس دانسته و مفاهیم خویشتن میتواند سخنی براساس منطقش بر زبان جاری سازد.
چنان گفته اند که روزی شخصی درمیان جمعی بنشسته بود از برای سخن دیگر گوش استماع بخشیده بود،به ناگهه خود را بر عجب مقدم دانسته و همی خواست تا خویشتن را در منظر دیگران بلند اندیش جلوه دهد.
بنابراین در هر کلامی که دیگران بر یک دیگر مورد عنایت قرار میدادند مرد دغل باز آن را رد میکرد کذب میخواند.
به ناگه خرددانی در میان علما بر مکر وی پی بردهو خواست که اورا همی عبرتی بیش اندرون دارد.
بنابراین از جمع حاضر سوالی را خواستار شد و همگان از گفتن آن عاجز ماندند.
خرددان رو به مرد دغل باز کرده و همی از او جواب پرسش را مسئلت دانست
مرد با شرمساری زنخدان در جیب فرو برده و خجل گشت،و از پاسخ به ان عجز خویش را اعلام کرد
همگان بر عقل بی منطق وی خندیدند و ان را مورد تمسخر قرار دادند.
خرد دان بر عمق مسئله اگاه گشته و چنان گفت که هرکس براساس علمش سخن میگوید و بدان سو از کوزه همان تراود که در اوست.
مثل نویسی ضرب المثل از کوزه همان تراود که در اوست
ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺼﺮﻉ (ﺍﺯ ﮐﻮﺯﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﻭﻥ ﺗﺮﺍﻭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺖ) ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺕ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ، ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ، ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻭ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺛﺮ، ﺧﺎﻟﻖ ﻭ ﻣﺨﻠﻮﻕ، ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ...دارد
ﻗﺪﯾﻢ الایام ﺁﺏ ﺁﺷﺎﻣﯿﺪﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻮﺯﻩ ﺳﻔﺎﻟﯽ ﻣﯽﺭﯾﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭِ ﮐﻮﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﻼﻫﮑﯽ ﺣﺼﯿﺮﯼ ﻭ ﯾﺎ ﺍﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ .
ﺳﭙﺲ ﮐﻮﺯﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﻇﺮﻓﯽ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﺏ ﮐﻢﮐﻢ ﺩﺭﻣﻨﺎﻓﺬ ﮐﻮﺯﻩ ﺗﺮﺍﻭﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺵ ﮐﻮﺯﻩ ﻭ ﺳﺮﭘﻮﺵ ﻫﺮ ﻣﺰﻩ ﻭ ﺑﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﺪ .
ﺩﺭﭼﻨﯿﻦ ﻭﺿﻌﯽ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﮐﻮﺯﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﻭﻥ ﺗﺮﺍﻭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺖ . ﺍﯾﻦ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪ . ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ
هر پیروزی، مقدمه‌ی پیروزی بزرگ‌تری در آینده‌ی نزدیک میباشد؛ پس می‌بایست انسان، همواره خود را از درون تقویت نموده و با کسب باورهای مثبت و اعتماد به نفسی قوی، سرنوشتی زیبا را رقم زند و به انتظار زیبایی‌های بیشتری در مسیر زندگی بنشیند. هر فردی برای ارتقای شخصیت اجتماعی خود و کسب محبوبیت و مطلوبیت اجتماعی خویش تلاش می‌نماید و راز محبوبیت و مطلوبیت اجتماعی را در کوچه پس کوچه‌های مسیر زندگی جست‌وجو می‌نماید؛ اما فقط یک نکته‌ی عمیق، در این موضوع وجود دارد و آن، این است که: از کوزه همان برون تراود که در اوست
به هر میزان که خانه‌ی دل ما، آراسته به صفت‌ها و ویژگی‌های مثبت و پر انرژی باشد، بازتاب بیرونی شخصیت ما نیز، به همان اندازه دارای مطلوبیت و محبوبیت خواهد بود.
مثل نویسی ضرب المثل از کوزه همان تراود که در اوست
گویند روزی حکیمی در بیابان گام می زد و راه می رفت که دید یک لکلک با یک زاغ همراه و هنباز شده است.
حکیم در شگفتی آمد و گفت چه چیز مشترکی میان اینها هست که اینها با هم هم-تگی(دوستی) می کنند؟
اینها که به ظاهر چیزی همانند هم ندارند. یکی بلند و با پر سپید، دیگری کوتاه و سیاه پر.
رفت نزدیک تر دید هر دوی اینها یک کمی لنگ بودند.
آری باید چیز هنباز و مشترکی میان من و شما باشد تا به هم کشیده شویم.
موضوع انشا: اگر رییس‌جمهور شوم ...
سخن خود را با نام ان یگانه کردگار هستی اغاز میکنم که در عدالت و حکومت وی حق پابرجاست.
از مَعاصر قدیم تا کنون هر کشوری دارای یک حکمفرماست که در رأس کلیه امور کشوری قرار دارد،در کشور ما نیز پس از مقام معظم رهبری،مهم ترین و بالاترین مقام،ریاست قوه مجریه،یا رییس جمهور است.
مادام که چشمانم را باز کردم تا عمق حیات را در زندگی‌ام دریابم ناگاه بی عدالتی و بی لیاقتی مسئولان کشورم را مشاهده نمودم وانگه با خود عهد کردم که اگر کردگار بر من عمری بخشد و بتوانم تحصیلاتم را به اتمام رسانم،خود را به عنوان رییس جمهور اعلان دارم تا بخشی از مشکلات کشوری را رفع کنم.
اری،ارزویی با خود دارم و با خویشتن عهد کرده‌ام،اگر چرخه روزگار وفق مردام بچرخد،کشور را از هیاهو نجات بخشم،با انکه رؤسای جمهور را مشاهده میکنم وانگه،بد قولی انان را در انجام فرائض و برنامه‌هایشان نظاره گر میشوم،اما میخواهم رییس جمهوری باشم که به دور از کرسی مقام،همواره همگام با مردمانش باشد و خویشتن را با نوع معیشت انان همسو کند.
کشور را به اوج خواهم رساند وانگه که در من قدرتی بیشتر از احساسم و وجدانم نباشد.واین ارزوی من است که با برگرفتن چنین مقامی در زمینه کشور داری مؤثر واقع شوم...
موضوع انشا: نسیم مادری مهربان
زندگی زیباست چشمی باز کن / گردشی در کوچه و باغ راز کن
هر که عشقش در تماشا نقش بست / عینک بدبینی خود را شکست
نسیم به پنجره ی اتاقم ضربه ای زد . مرا از فکر و خیال بیرون کشید . پنجره ی اتاق را باز کردم . نوازش نسیم را در جای جای صورت خود احساس کردم . حس خوبی سراسر وجودم را فرا گرفت . انگار باری دیگر متولد شده بودم . ناگهان دیدم که نسیم زوزه کشان از لا به لای درختان عبور می کرد . و چنان برگ درختان را تکان می داد که بلبلی که روی شاخه ی درخت نشسته بود به شوق نسیم شروع به آواز خواندن کرد . همخوانی بلبل و نسیم آغاز شد و صدای دل انگیزی را ایجاد کرد . لحظه ای چشمانم را به آسمان دوختم و با خود چنین گفتم : « خدایا سپاس فراوان تو را به خاطر نعمت های فراوان و بی نظیرت. »
موضوع انشا: در مورد ضرب المثل برو کار میکن مگو چیست کار
پدربزرگ قبل از آنکه از این دنیا برود، نوه ۶ ساله‌اش را همیشه در آغوش میگرفت و این شعر سعدی، شاعر نامدار ایران را که درس زندگی صدها نسل بعد از خود داده است، می‌داد.
او در گوش‌های نوه‌اش همیشه این شعر را زمزمه میکرد:
برو کار میکن مگو چیست کار / که سرمایه جاودانیست کار
نوه کوچک، دیگر اندکی بزرگ شده بود و به مدرسه می‌رفت و در یازدهمین سال زندگی نوه‌اش که دیگر آرام‌آرام نوجوان میشد از این دنیا رفت و نوه عزیز پدر بزرگ بر فراز آرامگاه او به‌شدت گریست و ماه‌ها بعد از فوت او عزادار بود.
یک روز پدر جوان، فرزند نوجوانش را در آغوش گرفت و گفت: پسرم! دیگر نباید در مرگ پدربزرگ سوگواری کنی اگه می‌خوای او را همیشه به یاد داشته باشی به تعمیرگاه من بیا یعنی تابستان‌ها که کار یاد بگیری.
پسرک گفت: راست می‌گی بابا؟ مگه میشه؟! [enshay.blog.ir]
پدر گفت: چرا نمی‌شه پسرم، اینجا حسابی کار یاد می‌گیری! مشتری‌ها ماشین‌هاشون‌رو می‌آرن و تو همه چی‌رو درباره وسایل ماشین یاد می‌گیری و نحوه تعمیر آن را.
پسر نوجوان و زیرک یاد گفته پدر بزرگی که عاشقش بود افتاد و گفت: برو کار میکن مگو چیست کار!
از فردا پسر همراه دیگر شاگردهای تعمیرکار اتومبیل در تعمیرگاه بود. شاگردها پسر اوستا را خیلی خوب تحویل می‌گرفتند و همه چیز را به او یاد میدادند: ببین رضا جان، پنچری رو اینجوری می‌گیرن!
یکی دیگر میگفت: این کلاجه، این هم صفحه کلاج اگه خراب بشه!
سومی میگفت: وقتی می‌گن یه ماشین آب و روغن قاطی میکنه! یعنی این.
چهارمی: این باتری ماشینه، برق ماشین مال اونه.
و رضا فکر میکرد چقدر چیزهای جالبی در دنیا وجود دارد که گاهی بسیار بهتر از بازی‌های رایانه‌ای است. این یک ماشین واقعی است اما بازی‌های پلی‌استیشن و بازی‌های دیگر خیالی! [enshay.blog.ir]
هر روز صبح زود با پدرش به تعمیرگاه می‌رفت و در عالم خیال می‌دید که روح پدربزرگ نیز خوشحال و خندان همراه آنهاست و گاهی در کارها به او کمک میکند. حتی یک‌روز به شبح خیالی پدربزرگ گفت: باباجون وقتی ماشین ترمز می‌بره یعنی چی؟
پدر با خنده گفته بود: با کی حرف می‌زنی پسرم؟!!
رضا حرفی نزد و با روح پدربزرگ به گمان خودش حرف می‌زد.
یک روز، پدر با خوشحالی آمد و گفت: پسرم، اسمت‌رو توی مدرسه تیزهوشان نوشته‌ام!
رضا خیلی خوشحال شد اما با حالتی غمگنانه گفت: بابایی! کارم رو خیلی دوست دارم.
پدر با خنده گفت: ای شیطون! یعنی می‌خوای مدرسه نری؟
رضا گفت: نه، درس رو هم دوست دارم اما کارم رو هم همین‌طور!
روبه‌روی تعمیرگاه، درخت‌های پاییزی برگ‌های خشک خود را فرو می‌ریختند و نرمه بادی بوی پاییز را انگار در شهر می‌گسترد. روح پدربزرگ بر فراز سر تعمیرگاه پسرش باز هم نجوا میکرد:
برو کار میکن مگو چیست کار
که سرمایه جاودانیست کار...
موضوع انشا: در مورد ضرب المثل برو کار میکن مگو چیست کار
به نام نامی نامان که هر چه در وجود منو توست همه از بهر وجود اوست
تعلل در کثیری از مشکلات بشری نشانگر ان است که مردمانی خود را بدون تلاش فراخوانده و به ان دل بسته اند و در مفهوم کلی خود را تنبل جلوه میدهند.
حکایت چنان ارضه دارد که روزی بهر خدایی خداوندگار،کهنسالی با نواده اش در کلبه ای بهر دیاری میزیست چنانچه اجل مهلت تکلم بر زبان پیرمرد را سد کرد چنان خواست تا پندی از برای نوه اش ارزانی دارد.
بن مادام سخن شبانگاه نوه خویش را به محضر خوانده و بدوی گفت،
فرزندم تو که بهر این روزگار نه مکتب میروی و نه طعامی از برای تناول بر ماعده قرار میدهی تکلم بر من سخت است دست اجل بر گریبانم چنگ انداخته و دستانم از بهر کمک به تو کوتاه است ،وانگه تورا بدان پند میدهم که کار کنی و نان از عمل خویش خوری،
فرزند چنان تعجب نمودو گفت اقای من کار کردن در این زمان بسی مشکل است و ایزد در برآن مارا روزی دهد.
پیر خردمند که دیگر رمقی از برای سخن نداشت بدوی گفت برو کار میکن مگو چیست کار ،و چشم از دار دنیا فروبست.
پسر چن روزی از سرمایه پدر تناول کرده و به مطربی و.. مشغول گشت ،بدان سان که هیچ پولی از برای طعام در بساطش باقی نماند،پس کاسه گدایی به سر گرفت در شهر ها به گدایی مشغول گشت.
پس از چندی حکیمی اورا نظاره کرد و بدوی احوال خواست و او احوال خویش را از برای حکیم سرایید،حکیم بدوی گفت به گفتار جدت عمل کن که خیری بیش در ان است،این کیسه را بگیر و سرمایه‌ای احیا کن.
پسر کیسه را گرفت و به داد وستد مشغول گشت، پس از چندی زمان همه از پسر طاعت می بردند و او سرمایه دار بزرگی گشت.
وانگه به گفتار پدر بزرگش یاد کرد و ان را در قابی طلایی بر سر بستر خویش قرار داد.
بدان سان هر کس که در پیش او از سختی کار و تنبلی سخن می گفت به ان اشاره کرده و انان را ارشاد میکرد.
مطالب مرتبط:
موضوع انشا: ساختن زندگی
در زندگی گاهی باخته ام...
گاهی با کسی ساخته...
گاهی گریه کردم...
گاهی بخشیده...
گاهی فریب خورده ام...
گاهی افتاده...
گاهی در تنهایی مرده ام ...
اما حال،[enshay.blog.ir]
زمانش رسیده که بگویم:
اکنون خوشحالم که خودم رو باز پیدا کردم...
شاید ساده باشم اما صادقم...[enshay.blog.ir]
من خودم هستم و این برایم کافیست
دوست من ...من اینو خوب فهمیدم که هیچ آدمی بد نیست ...
ایراد از خودمونه ... خودت رو درست کن ... باور کن با هیچکس به مشکل نمیخوری...اگه هم تو یه رابطه هستی که جنگ اعصاب زیاد داره و تو هم نمیتونی ازش بیای بیرون .... بدو برو خودت رو درست کن که ایراد بدون شک از خودته ... خودت رو که ساختی از همه لحاظ... اعتماد به نفست میره بالا. عزت نفس غوغاااا میکنه.[enshay.blog.ir]
خوب باش ... مهربون باش ... صبور باش ... که اگه به هر دلیلی قرارداد این تعهد و دوستی بهم خورد ... عذاب وجدان نگیری و با خودت بگی شاید من کم بودم و کم گذاشتم ... با خودت بگو اون یه آدم با وفا و با معرفت و قابل اعتماد و از دست داد... واینجور آدما خیلی کمیابند... خییییلییییی...
خودت رو بساز
خودت رو پیدا کن
موضوع انشا: سنگ صبور
خود را در آغوش گرمت می فشارم و جهان کوچکم را در میان بازوانت جای می دهم و امیدی به زندگی پیدا میکنم و غم های جهان را مانند فردی که آلزایمر دارد فراموش میکنم. زندگی را با تو میخواهم همانطور که تو را سفت در بغل خود جای داده ام. با صدایی آرام نام مقدست را بر زبان می آورم به طوری که لاله های گوشت به وجد می آید. صورتم را در گردنت میگذارم و لب هایم را به گوشت نزدیک میکنم. ولی ولی سکوت اختیار میکنم دلم پر از غم و اندوه است نمی دانم چه بگویم. خیلی حرف های ناگفته دارم ولی نمی دانم چه بگویم بغض بزرگی راه گلویم را تنگ کرده بود. پرده ای اشک بر روی چشمانم پدیدار شد.و سیل اشک روی گونه هایم جاری شد و اشک هایم بی صدا روی پیراهنت،که بوی عطر مورد علاقه ی من را می دهد که ریه هایم را با طراوتش پر کرد. و پیراهنت به آرامی قطره ها را به آغوش می کشد. من این متن را هر روز در ذهن خود مرور میکنم و دوباره برای خود تکرار میکنم. ای وجودم؛ای کسی که تو را تا حد مرگ میپرستم ای همه جان و جهانم دلم بیمار دستانت است. گرمای وجودت را به سلول های بدنم تزریق کن تا از این بیماری رها شوم و شفا یابم.
...دوستت دارم"مادر"...
موضوع انشا: سنگ صبور
غروب بود،پاییز تازه قدم بر این صفحه از زندگی ام گذاشته بود ؛ عجیب بود...گویا همه چیز رنگ دیگری داشت؛آمدنش را میتوانم به نهادن عینکی بر چشمانم تشبیه کنم.عینکی که زندگی را آتشین میبیند،وقتی آنرا بردیدگانم گذاشتم،همه چیز راهمانند
گداخته هایی از آتش می دیدم.
درختانی را دیدم که گویا میوه آتشین دارند،زرد...نارنجی...گویا آن عینک جدا ازرنگهای آتشین چیزی نمی بیند.
جای جایِ زندگی را مجنون می دید؛ همه چیز دلگیر بود.ازکوچه باغ تکیده کودکی ام گرفته،تا غروب آتشین ساحل...
کاش می شد بدانم آن لیلی که بوده که این چنین همه رامجنون خودش کرده؟!..چنانکه گویا از ادامه زندگی صرف نظر کرده اند؛شاخه های خشکیده...خش خش برگها...غروب غم انگیز ساحل...همه وهمه خبر از وجود لیلایی زیباروی می دادند که دل از آنها ربوده بود...چه میکشید عینک که اینهمه غم را بردیدگانش به دوش می کشید؟!...
عینک را از چشمانم برداشتم،به آن خیره شدم تا بردباری رادر وجودش بیابم،دستم لرزید؛عینک ازدستم افتاد...وآن سنگ صبور،شکسته شد...
موضوع انشا: خاطره ها
چه تکرار تلخ و بی رحمانه ای دارند،این روزها. برای دیگران روزهایشان تکرار میشود،اما برای من تکراری.
نمی دانم،شاید اشتباه میکنم.آخر من که از دلشان خبر ندارم.شاید پشت لبخند و سکوت آنها نیز همانند من ،خرمن ها آه و ناله انبار شده باشد.
امان از دست این خاطره ها.خاطره هایی که مجالی برای لذت بردن از حال و اندیشیدن به آینده را به ما نمی دهند.و به فراموشی سپردنشان نیز تا حدودی غیر ممکن است.
دلم میخواهد در صبح یکی از همین روزهای تکراری،وقتی از خواب بیدار شدم،چند تن از آهنین دلها که چرخه ی بد روزگار دل شفاف و شیشه ای آنها را به آهن های سخت و کدر تبدیل کرده است،را ببینم. که بر پشت بام یکی از همین خانه های بلند همین شهر ایستاده اند.و جار میزنند: (آی مردم. آی مردم.ما اینجا خاطره دار میزنیم.بیایید. همگی با خاطره هایتان بیایید.آنقدر خاطره دار میزنیم تا اثری از آنها باقی نماند.)
سپس مردم،یکی یکی،با کوله باری از خاطره هایشان بروند آنجا.آن خاطره را بر تکه کاغذی بنویسند و به آن آهنین دلها بدهند.آنها هم خاطره ها را بر پشت بام آویز کرده،و با تمام زور بازویشان آن را شلاق بزنند.و بعضی ها را هم بکشند.
بگذریم،خاطره را که نمیشود دار زد و نه میشود که کشت.
دوستی میگفت:(ما هر وقت تصمیم بگیریم چیزی را فراموش کنیم،بالعکس میشود.)
میدانید چرا؟!
چون هر بار که تصمیم به فراموش کردن آن میگیریم، داریم،بار دیگر آن را در ذهن خود مرور میکنیم.بنابراین بار دیگر یادش برای ما زنده میشود.
حال که نمیتوانیم،این خاطره های لعنتی را فراموش کنیم،خوب است،وقتی که آنها را به یاد می آوریم،از ته دل پوزخندی بزنیم و بگوییم:
《زندگی به لحظه هاست / خوشی ها و خنده هاست 》
موضوع انشا: مروارید های درخشان
امروز هوا غمناک است و من هم دلم گرفته نمی دانم چرا؟ابرهای سفید پنبه ای امروز به رنگ خاکستری شده اند آسمان هم مانند من دلگیر است و بغضی درون گلوی خود حبس کرده است.
آسمان کم کم به رنگ سیاهی درمی آیند بالاخره اشک های زیبای آسمان سرازیر می شوند؛همه ی این زیبایی ها و اتفاق ها در یک کلمه ختم می شود
باران !
صدای زیبای باران مرا به وجد می آورد باران مرا به یاد اشک هایم می اندازد که بر روی گونه هایم سر می خورند و گونه هایم را نوازش می کنند.
باران همانند مروارید های زیبایی به زمین می آیند و گل های تشنه را در آغوش می گیرند و به آنها نشاط و سرحالی را منتقل میکنند.
باران برای من یادآور بوی کاهگل خانه ی مادربزرگ است؛باران که می بارد بوی کاهگل به مشام می رسد و این بوی خاک آدم را مدهوش وافسونگر
می کند.
امروز روز زیبایی است و من به بیرون می روم تا از طبیعت زیبا لذت ببرم وقتی زیر نم نم باران قدم برمی دارم آرامش سرتاسر وجودم را فرا می گیرد و به روحم نشاط و شادی می بخشد.
آفتاب از پشت ابر های ناراحت و غمگین بیرون می آید و با نور گرم و شادی بخش خود همه جارا روشن می کند و قاصدک ها همراه نسیم به استقبال رنگین کمان می روند و من امروز با این همه زیبایی واقعا شیفته
طبیعت شده ام .
موضوع انشا: رویای خیس
گرما و نور قرمز رنگی که حتی از پشت پلکای بسته هم احساس میشد چشامو لمس کرد اروم اروم چشامو باز کردم از لای پنجره که شب باز مونده بود سوز میومد بلند شدم تا پنجره رو ببندم که صدای دل انگیزی به گوشم رسید پنجره رو باز کردم و دنبال صدا گشتم تا اینکه چشم به گنجیشکای روی سیم برق افتاد،صدای حرف زدن گنجیشکابود .نمیدونم چی میگفتن شاید ددعوا میکردن،شاید هم حرف خنده داری میزدن همین موقع نسیم ملایم و نابی صورتمو نوازش کرد.پنجره رو بستم رفتم پایین.
مامانم مثله همیشه زودتر از همه بلند شده بود.صبحونموخوردم میخواستم بزنم بیرون که مامانم با صدای بلندی گفت:کجا انشاالله به این زودی؟گفتم میخوام از زندگی لذت ببرم اینو گفتم و از خونه اومدم بیرون مامانمم با یه لحن تمسخری گفت:باشه برو لذتتوببر .یه دفعه زن همسایه مون رو که مثل همیشه داشت امار محله رو میگرفت دیدم تا چشش بهم افتاد با حالت تاسف گفت امان از دست شما جوونا منم لبخند ملیحی زدم و رفتم.
توی پیاده رو مسیر مدرسم یه درخت بزرگی بود که سایش رو کل عرض پیاده رو سنگینی میکرد از زیرش که رد شدم برگای خشک و رنگارنگشو رو سرم ریخت انگار با این کارش میخواست منو بدرقه کنه شایدم میخواست تو چشمه ی لذتم سهیم باشه همین طور که میرفتم صدای خش خش برگارو زیر پام احساس کردم ،صدای خرد شدن کینه ها ، ناراحتیا ،نا مهربونیا رو تو دلم حس کردم .حسی که انگاری ول کنم نبود. یاد جمله ای افتادم (پاییز فصل دلتنگیه )با خودم گفتم حتما دلتنگه بهاره ویه پوز خندی زدم .تو همین موقع پسر بچه ای از کنارم رد شد و سرشو تکون داد منم با دیدن کار اون بلند تر خندیدمو به راهم ادامه دادم .وقتی بیشتر فک کردم دیدم واقعا پاییز با این هوای سردو بی روحش ،دلتنگه .چشامو ناخود اگاه بستمو سکوت کردم اروم قدم برداشتم که یهو با صدای گوش خراش بوق ماشین چشامو باز کردم ،دیدم ای وای وسط خیابونم کم مونده بود از صفحه روزگار محو شوم .تو این فک بودم که پاییز چه تنهاست و چه حال بدی داره یه دفعه بوی اشنایی به مشامم رسید ،یه قطره اب رو صورتم چکید سرمو بالا کردم دیدم اهان همون بارون خودمونه که با بوی نابش ادمو مست میکنه باز ابرا گریه میکردن به خاطر کی ناراحت بودن؟اره فهمیدم اومدن تا نذارن پاییز تنها بمونه تا دیگه سردو بی روح نشه یه جورایی ابر مثه مادر میمونه،وقتی پاییز تنها میشه میباره وقتی زمین تشنش میشه گریه میکنه چه حکایت تلخی داره این ابر با ناراحتیش و اشکاش حال بقیه رو خوب میکنه.
رفته رفته اشکای ابر زیاد تر و پر قدرت تر به صورتم میخوردن و حس دلنشینی رو تو وجودم ایجاد میکردن .دیگه به مدرسه رسیدم رفتم سرکلاس البته با لب خندون و کلی حس ناب .نشستم رو صندلیم از پنجره بیرون رو نگاه کردم انگاری اشکای ابر تمومی نداشت وهمین طور میبارید وهوای پاییز رو دلپذیر می کرد .خورشید خانومم با لب خندون از راه رسید اونم میخواست هوای پاییزرو عوض کنه باهاش همراه شه .بالاخره من اون لذتی رو که میخواستم به دست اوردم اما هنوز داستان تموم نشده یهو با صدای خواهرم که میگفت :زیبا زیبا ! چشامو باز کردم وروبروم سیب زمینیای سوخته رو اجاق گاز رو دیدم .حالا من موندمو یه رویای خیس و یه تابه سیب زمینیه سوخته.
