نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی با موضوع انتظار

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی

موضوع : انتظار

در زمان دوری از یار غائبمان، همسفرِ انتظار می شویم. انتظار ما را همراه خود به سفری طولانی می برد؛ سفری پر بیم و امید.
درمسیر سفر گاه به ایستگاهی می رسیم به نام امیدواری. عطر نفس های مست کننده ی امید، آسمان دیده هایمان را آفتابی می کند. اما گاه به بن بست ناامیدی می رسیم و جغد شوم ناامیدی، بالهای کبوتر اشتیاقمان را در هم می شکند؛ آسمان چشمان منتظرمان در دوری از یار منتظَر ابری می شود و می بارد.
در این مسیر پر مشقت، گاهی انتظار، چنان ما را درخم کوچه هایش سر می گرداند که خودش نیز از این سر گردانی خسته شده و درهمان کوچه های بی انتها، تنها و بی پناه رهایمان می کند.[enshay.blog.ir]

اما انتظار گاهی چهره ی مهربانش را نمایان می کند و همراه و همسفر خوبی می شود برای دل های خسته ما؛ او با نوشاندن پیمانه ای از عشق، جان دوباره ای به ما می بخشد و بیابان تشنه قلبمان را سیراب می کند.
وعده دیدار، بهترین رهاورد این سفر است که با نگاه پر معنایش ، به دل ارزانی می کند: " اندکی صبر سحر نزدیک است " و این طراوتی آتشین در دلمان می آفریند.

نویسنده: فاطمه بنی حیال

نگارش دوازدهم درس سوم کارگاه نوشتن

نگارش دوازدهم درس سوم کارگاه نوشتن

صفحه ۵۳
پرسش ۱
تحلیل ساختار متن بر اساس آنچه در درس اول نگارش ۲ آموخته اند.

آغاز: نوشته با تصویری زیبا آغاز شده است. جملات آغازین متن خواننده را با متن همراه می کند.
پیچیدن طوفان در روح، تشبیه اضطراب به گردباد ودر جملات بعدی دنبال پناهگاه گشتن، باعث می شود مخاطب با شوق متن را دنبال کند.( کاربرد آرایه های به کار رفته در بند اول)

میانه:
نوشته به طرز مناسبی ادامه پیدا می کند. نقش آرایه ها در تداوم زیبایی و تصویر سازی نوشته چشمگیر است.
بند ها انسجام دارند.
پایان:
بند آخر، یک پایان بندی تفکر برانگیز و جمع بندی تاثیر گذار است.
نویسنده که در بند اول از اضطراب و طوفان نوشته بود، با مهارت خواننده را به دنبال خود می کشاند تا در بند آخر ساحل آرامش را به او نشان دهد.

پرسش ۲
این پرسش واگرا است.

پرسش ۳
نویسنده، متن را بر اساس تناسب ها پیش برده است. تضاد و تناسب های به کار رفته مفهوم متن را برجسته و چشم نواز کرده است.
چند نمونه از این تناسب ها

تضاد:
اضطراب با آرامش،
بزرگ با کوچک،
شکوهمند با حقیرانه،
اخم با تبسم،
قطره با دریا،
پیوستن با گسستن،
سرنهادگى با سر افرازی،

تناسب:
موج با ساحل
کشتی با لنگرگاه،
لب با تبسم،
روح با جان،
اخم و اندوه،
آسمان با کهکشان،
فرشتگان با ملکوتیان،
گردباد با حادثه و طوفان،
خشوع با خضوع و تواضع و. . .

شاد زی، مهر افزون

نویسنده: حسین طریقت

نگارش یازدهم درس دوم گسترش محتوا

نگارش یازدهم درس دوم

گسترش محتوا

غروب آفتاب،حوالی ساعت۶:۰۰

مثل همیشه به دفترنقاشی اش پناه برد.گویی فقط یک جعبه ی مداد رنگی ویک صفحه ی سفیدحرف هایش رامی فهمید...آرام آرام مدادرابه حرکت درآورد،ابری کشیدوخوردشیدی میانش...رنگ سبزی به استقبال انگشتانش آمدوبادی رقصان سبزه هاراتکان داد...حالانوبت شکوفه هاوغنچه هایی بودکه درمیان سبزه هابه نمایش گذاشته شود!
هفت مدادایستاده درکنارهم؛در آسمان شروع به چشمک زدن کردند.
دختری کشیدبالبخندی کنج لب هایش ونگاهی خیره به رنگین کمان. درحوالی نزدیکش پسری نشسته ومحو تماشای او...مدادآبی این بارباران را کشیدوبغض اودراین میان،فرو خورده شد!غنچه هاشروع به خندیدن کردندوزیرباران چشم دختربه چشم پسردوخته شد...
کمی بالاترپرندگان برای پناه آوردن به جایی امن درتکاپوبودند ناگهان صدایی آمدپایین صفحه قلبی شکسته بودپسرداشت ازصفحه ی نقاشی خارج میشد...
اشک هایش راپاک کردوچسب زخمی روی قلبش کشید.
آسمان راتاریک کردوخورشیدرااز میان ابرهاربود...
نقاشی تمام شده بودکه دعواهااوج گرفت؛حرف های تازه میزد،"رفتن"
این بارقلب دختربه هزارتکه تبدیل شد...
صدای رعدوبرق آسمان دفترنقاشی اش رافراگرفت...باغمی که برقلب کوچکش سنگینی می کرد،قلب دخترراباتمام آرزوهای بزرگ وکوچکش زنده بگورکرد!
باکمی تعلل پسرراهم ازصفحه ی زندگی اش پاک کرد.
بغضش ترکیدوبامدادمشکی اش کل برگه راسیاه کرد...
صدایش می کردند،دوباره به اتاقش برگشت.قرص هایش را دادندورفتند...
نگاهی به هم تختی هایش انداخت؛ آدم هایی شبیه خودش که درزندگیشان برسرآرامششان به خاطرکلمه ای به نام "عشق" قمار کرده بودند!...
سرجایش درازکشید.باصدای دادو گریه ی یکی ازهم تختی هایش، چشمانش راروی هم فشرد.
باخودش فکرکرد،کاش داروسازها به ساخت داویی بپردازندکه آلزایمررابرای برخی آدم ها،انتخابی کند.مثلابروی داروخانه وبگویی: ببخشیدآقاداروی آلزایمردارین؟
اوهم بگوید:بله...ویک قرص سیاه به دستت بدهد یک لیوان آب ازآب سردکن داروخانه بریزی وباآن قرص ببلعی...چنددقیقه ای به تابلوی روبرویت زل بزنی وبعد، همه ی فکرت سفیدشود.
بایک لبخندروبه مسئول داروخانه بپرسی ببخشید من برای چی اومدم اینجا؟....
اوهم باافسوس نگاهت کند.
وتوبی خیال این نگاه ازداروخانه خارج شویوبه باران پاییزدل بدهی وککت هم نگزدکه آنی که همیشه زیرباران کنارت بوده؛حالا"نیست"!

نویسنده:فاطمه حسینی
دبیرستان فاطمه پزشکی
استان البرز

نگارش یازدهم درس دوم

گسترش محتوا

اواخر تیر ماه بود و خورشید با سخاوتی بیش تر از همیشه مارا مهمان پهنه گرم خود کرده بود.
آن روز هوای خانه گرم و مطبوع بود، حوضچه کوچک وسط حیاط پر از آب شده بود و هندوانه های کوچک و بزرگ روی آب رقصان بودند.
اندرونی خانه باز بود و نور از لا به لای شیشه های رنگی اش بر فرش سیمرغی مادر می تابید. روی پله ها پر از شمع دانی و یاس ومیخک بود. تمام گلدان های خوشبوی مادربزرگ اما آن روز انگار بوی غم گرفته بودند و برگ هایشان پژمرده شده بود.
حال و هوای ما هم مثل گل ها غمگین بود. دیگر طنین قهقهه ی من و لیلی در باغ نمی پیچید و مادر بزرگ قربان صدقه مان نمی رفت، دیگر پدر بزرگ با آن صدای رسایش هشدار نمی داد که: بچه، دمی آرام بگیر!
هوای دل هایمان دم کرده بود و درد و غم از سر و رویمان می بارید، چشمان دریایی مادر خیس بود و پدر آرام تر از همیشه، آرام و غمگین!
دیگر پدربزرگ نای شنیدن حافظ و سعدی خواندنم را نداشت.
اتاق کوچک ضلع شرقی خانه ؛ماتمکده ما بود جایی که مادر بزرگ روی تشک گل گلی اش ، آرام نفس می کشید .
طبیب گفته بود نفس های آخرش هست اما پدر بزرگ طبیب را به تندی از خانه بیرون رانده بود.
همه ما دور مادر بزرگ حلقه زده بودیم . گوش ها شنواتر از همیشه برای شنیدن صدایش ،چشم ها تشنه تر از هر بار برای دیدنش و قلب ها حریص برای گم شدن در قلبش.
مادر بزرگ اما همه محبتش را به یک باره از ما دریغ کرده بود .
۱۳ اَمِرداد مادر بزرگ در زادگاه زیبایش یزد ، آرام چشم از جهان فانی فرو بست. کاش سیزدهمین روز وجود نداشت ، کاش اصلا این روز نحس نبود .
قامت پدر بزرگ در قبرستان کنج شهر ، خمیده تر از همیشه بود و صدای شیون ها از دور به گوش می رسید .
روز اول ، سوم و چهلم هم گذشت ،هیاهوی مردم در خانه مان کم و کمتر شد و ما آرام آرام دانستیم مادر بزرگ رفته است و دیگر هرگز باز نخواهد گشت .
باور تلخی بود اما راه گریزی نداشت.
اواخر شهریور بود و من آماده ی رفتن به مدرسه. کتاب ادبیاتم را بی هدف ورق می زدم تا رسیدم به این بیت از سعدی :
گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش
می گویم و بعد از من گویند به دوران ها
از جای برخاستم تا نزد پدربزرگ بروم و کمی با او حرف بزنم بلکه او نیز روزه سکوتش را بشکند ،اورا زیر آلاچیق کوچک حیاط یافتم . نزدیک شدم و آلبوم چوبی اش را در دستان چروکیده اش دیدم تا مرا دید آن را کناری گذاشت و با دست اشاره داد که بنشینم ‌.
کنارش خزیدم و به او گفتم : سعدی بخوانم آقا جان ؟
نجوا گونه گفت : بخوان بچه جان !
من هم همان بیت سعدی را برایش خواندم
گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش
می گویم و بعد از من گویند به دوران ها
پدربزرگ خیره نگاهم می کرد .من هم تندی گفتم : در کتاب ادبیاتم بود همین الان خواندمش‌. اگر دوست ندارید برایتان حکایت ها را بخوانم .
نگاهش را از من گرفت و با صدای آرامَش گفت : اولین بار که نامه ای برای مادر بزرگت فرستادم این بیت را زیرنامه نوشتم.
یادش بخیر ! هزار بار تنم لرزید تا آن را به دستش رساندم
من گفتم : پاسخی هم داد ؟ او هم چیزی برایتان نوشت؟
نگاه پدر بزرگ به آسمان و ابرهای تیره گره خورده بود .
زیر لب گفت : آری نوشت .
تا خواستم بگویم چه نوشت پدر بزرگ خواند :
تا خار غم عشقت آویخته در دامن
کوته نظری باشد رفتن به گلستان ها

نویسنده: سعیده صالحی

نگارش یازدهم درس دوم با موضوع کربلا در پاییز

نگارش یازدهم

درس دوم

موضوع: کربلا در پاییز

باران صحن امام را خیس کرده بود و هر یک از حاجت داران گوشه ایی از حرم نشسته بودند و با بغض زیارت عاشورا میخواندند؛باران با اشک هایشان آمیخته میشد،نمیدانم آسمان به حال دلهای شکسته می بارید یا به یاد لبهای تشنه آن بزرگمردان تاریخ,شایدم افسوس میخورد که چرا بی موقع می بارد چرا آن زمان که سیدالشهداء به دنبال قطره آبی بود نبارید؟
آری !صحن خاندان بنی هاشم غرق در آب بود همان مکانی که هزاران سال پیش دریایی از خون را تشکیل داده بود جایی که زنان و مردان در خون می غلتیدند,حال باران پاییزی چشم زایران را از اشک و قلبشان را از گناه می شوید و منه نالایق از همه چی جا ماندم از قافله عشق , همان کاروانی که با عشق امام حسین (ع) و قمر بنی هاشم و با عنایت شاه نجف و لطف پروردگار راهی کربلا شدند و کاش روزی من هم سجده زنم بر تربت پاکش و با اشک شوق بگویم رسیم کربلا ا
الحمدلله

نویسنده: کوثر ملایی زاده

موضوع انشا سفر به اعماق دل

موضوع انشا: سفر به اعماق دل

مدتی بود که درگیرش شده بودم و مدام ازخودم میپرسیدم«اینکه تاچه حد آماده شده ام،برای رفتن،رفتن از اینجا...»پس آهنگ سفرکردم و کوله بارم رابستم،
تاسفری کوتاه به دلم داشته باشم بلکه بفهمم آنجا چه میگذرد.
چیز زیادی برای این سفرلازم نبود،فقط کافی بود چشمانم راببندم.بستم... چند لحظه بعد بازکردم.تاریک بود .خیلی تاریک،آنقدر که حتی جلوی پاهایم راهم نمیتوانستم ببینم. سکوت همه جارافراگرفته بود و فقط این صدای تپش قلبم بود که طنین انداز میشد..بدون هیچ دیدی شروع به حرکت کردم.
کمی جلوتر ،میان آن همه تاریکی، روزنه هایی از نور جلوی چشمانم پدیدار شد.جلوتر رفتم.آنقدر دلم از بدی و کینه پرشده بود،آنقدر از ناراحتی و تهمت و ...پرشده بودکه تماما تیره و تار شده بود و چهره قلبم را زشت کرده بود .
بازهم جلوتر رفتم یاد آن روزهایی افتادم که دل های زیادی راشکسته بودم بازبانم،باحرف هایم،بارفتارم،با...آنقدر تعدادشان زیاد بود که اگر قرار برفهرست کردنشان میشد تا آسمان هم میرفت.ازاین همه سیاهی دلم به حال خودم سوخت .نمیدانم، شاید هم از فرط ناراحتی انقدر تیره بود ،آن زمانهایی که دلم میشکست اما همه شان را دفن میکردم ...
دنیاآنقدر ارزش نداشت که بخاطرش به این روز افتاده بود.ازبعضی جاها که رد میشدم زیرپاهایم ترک خورده بود و بعضی ازآنها بازشده بود. ازروی آنهاهم پریدم و رد شدم .دوست نداشتم یادآوری شود آن زمان ها...
بازهم جلورفتم. این روزنه ها دردلم چه میکردند ؟نمیدانم .شاید، گاهی اوقات کارهای کوچکی انجام داده بودم که این طور ب قلبم نور میدادند ،اما تعدادشان انگشت شمار بود. نه مثل اینکه تاآماده شدن خیلی راه مانده بود ...هنوز آماده آن سفر طولانی که همه کم و بیش از آن باخبرند نبودم.همان که درآن برگشتی درکار نیست.باید دلم را از همه آنها پاک میکردم .باید تعداد روزنه هارابیشتر میکردم .باید برمیگشتم ،باید...وهزار باید دیگر که همه راانجام بدهم.تاگرفتار سردرگمی نشوم وگرفتار ای کاش هانشوم. یاد آن جمله افتادم که میگفت« کاش در راس همین ساعت سرگردانی، ورق واقعه را یکسره برگردانی.»
تقریبا نصف راه راآمده بودم. اگر میخواستم تماش راطی کنم، سالها طول میکشید اما به همین سفر کوتاه و چند دقیقه ای بسنده کردم .بازهم چشمانم رابستم و وقتی بازشان کردم...برگشته بودم.

نویسنده: زهرا زارعی

نگارش دهم درس سوم

نگارش دهم درس سوم

موضوع: صبح سرد برفی

باز آغار شد یک روز سرد زمستانی تولد یک دخترِ کوچک با لُپ های گرم و نرم شاد و خندان .
بارید ، باریدنش نوروزی اغاز کرده بود در درون وجود پدر و مادرش .
با این سوزش و سردی و کولاکِ زمستانی ، که بحث از پایانِ یک سال دیگر بود . تولدم شروعی بود سرشار از گرمی با خنده هایم زندگی میبخشیدم . اشک هایم ان بارانی بود که دلیل رشد شکوفه هایی بود از جنسِ امید در دلِ پدر و مادرم .
برای اولین بار برف را دیدم ، سفیدی رویِ آن آدم برفیِ ایستاده درون ان همه یخبندانِ بیرونِ خانه سرمایی به تن تازه جان گرفته ام میداد .
بخار سردِ ان چایی داغ را که در دستانِ مادرم بود میدیدم .
این روزها عجب بهاری بود برای این خانواده طراوتی دوباره روی چهره ی انان دیده میشد . نوری وصف ناپذیر در نگاه انان میدیدم که بامن سخن میگفت .
ای خورشیدهای تابان من ای خورشید های گرما بخش و پر طراوت من دوستتان دارم.

چشمانم را به آرامی میگشایم صدای آرام قطره های باران روی شیشه ی اتاقم روحم را نوازش میکرد بلند شدم و جلوی پنجره رفتم و روی صندلی نشستم.
همان طور که مشغول تماشای یک باران بهاری دلپذیر بودم تصمیم گرفتم به حیاط خانه بروم و این لحظات زیبا را زیر آسمان سپری کنم.
روی پله ها نشستم قطرات باران به آرامی مانند دستی مهربان صورتم را نوازش میکرد.
چند لحظه ای نگاهم را به باغچه ی کوچک گوشه ی حیاط دوختم چقدر زیبا و دلنشین تر از همیشه، باران محکم و با تمام قدرت به روی شکوفه های یاس می بارید انگار خدا میخواست با نشان دادن این عظمت قدرت خود را به رخ هستی بکشد در عمق خیال و اندیشه بودم که با صدای رعد و برق محکم از جا پریدم و به خودم آمدم غرق در آرامش و سکوت با صدای آرام زیر لب زمزمه کردم خدایا بابت تک تک نعمت هایی که به ما بخشیدی و آن نعمت هایی که حتی ما تا به حال به آنها توجه ای نکردیم شکرت.

نویسنده: سوگند قربانی

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی با موضوع دل بی قرار

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی

موضوع: دل بیقرار

تو دیگر فراموش کن...
همه آنچه برای دلهایمان بافته بودیم...
اما فراموشمان شد هنوز تا زمستان،پاییز مانده بود،...
یادت هست، سر پنجره خاطره هایمان، اشتیاق،چه زیبا برای دلمان پیش نویس شد...
به هم ریخته بودیم...
اما گم در مدت‌های که نمیدانستیم گفته شدنش چقد، هرشب همرنگ دلهایمان رنگ میشد...
آری ما درگیر پاییزی بودیم...
که عاشقانه برگهایش را به اتحاد جنون آمیز آفتاب صیغه کرده بود...
به سادگی درگیر چشمانمانی بودیم...
که حول وحوش قلبی در امتداد یک سرگردان مانده بود...
بیاتمام خاطرات پاییزی را تا زمستان تمام کنیم..
هرکدام به تنهایی...
درست است هنوز هم بیقراریم اما...
تا پاییز نرفته است، بیا اقدام کنیم...

نویسنده‌: یاسمن مطوری

نگارش دوازدهم نثر ادبی با موضوع یک روز برفی و زمستانی

نگارش دوازدهم نثر ادبی

موضوع: یک روز برفی و زمستانی

صبح سرد و برفی زمستانی،

آسمان صبح نرم نرمک از پله هایش قطره های باران را می غلطاند، وگاهی نیز سوز بلند تری می نواخت.
از طرفی اثر غم های نقش بسته بر دل و جانم را پر رنگ تر می کرد.
آری،آن روز دلم می گفت:همه با تو هستند،هم غم تو را که نه ولی غمی هم غم تو را بر دوش حمل می کنند و باخود این طرف و آن طرف می کشند.
صبح هنگام،در آن هوای سرد و بارانی که گاهی نیز برفی میتوانستی ببینی،دلگیری آسمان را می توانستی دریافت کنی،از بی ستاره بودنش! از ابری و اشک آلود بودنش!چشمان ابرک هایش! واز ته دل تپنده و پر غوغایش،گاهی با غوغایی که سر می داد مرا می ترساند،آری دلم را می لرزاند.
نمی دانستم لرزش به خاطر ترس است یا لرز به خاطر حس کردن در آسمان.
به راستی شاید تمام این غم های آسمان،از یک جا نشأت گرفته باشد.آری آری،شاید وی نیز غم دوری و هجران یاری را داشته باشد،شاید!!!
اما به راستی یارش که می تواند باشد؟
یادم آمد،آری پاسخ تمام پرسش هایم را یافتم،آری او نیز غم دوری معشوقه اش خورشید را دارد.چه خوب و چه زود،حال آسمان را درک کردم و حالش را دریافتم وآن هم چه زیبا!
امّا کاش تمام درد های آسمان قابل فهم بود! کاش بود،مثلا کاش کاش های ما کاش نمی ماندند،ای کاش کسی پاسخی برای سوال های ما داشت،وکسی درد دل هایمان را می فهمید، کاش لا أقل آسمان هم دردم می ماند.
کاش مثلا هنگام آمدن معشوقه اش تابان نمی شد و همچنان تا آمدن معشوقمان ابری و بارانی همانند دل و جانم بماند، امّا می دانم آرزویی بس دست نیافتنی است؛پس از چند روز بار دیگر خوش می شود و خوشی می کند با معشوقه اش،امّا حیف که کسی نمی داند، یاران همه مغموم و تنهایند،این جا همه سر در گریبانند.
آری! آری! ای آسمان برفی! کز گرمگاه سینه ام دادی برون این واژگان را! حال خوبِ خوب بشنو این واژگان را! تو به چه خوش مینازی؟ بَست بَس،چرا این قدر می تازی؛می تازی و می دانی قطره قطره ی باران را،برف را!چرا؟
آخر چرا؟
ای ساربان آسمان،کمی آرام تر ران که یاران همه سر در گریبان اند.
آسمانا! آرام تر برف ببار،اینجا همه مغموم اند! آری همه خسته و رنجورند! آسمانا! اینجا زمستانت،سرمایت،برده هوش دل های پر درد و رنج را!
در این جا،قندیل عشاقان رو به خاموشی است،کمی بورزان بادت را! که نا ندارند دل های عشاقان! کمی آرامتر بفرست،باد و باران را،که روشن ماند این قندیل عشاقان.
تو چه گویی؟ که بیگه شده،سحر شده،باد آمد؟ تو فقط بیفروز،چراغ باده هایت را و یکسان کن روز و شب را.
که برخی فریبت می دهند بعد از سحر گاه ها.
سلامت را نخواهند پاسخ گفت:سر ها در گریبان است.کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را.
نگه،جز پیش پا را دید نتواند،که ره تاریک و لغزان است و گر دست محبت سوی کس یازی، به اکراه آوردش از بغل بیرون.که سرما سخت سوزان است.
هوا بس ناجوانمردانه سرد است...آری‌...دمت گرم و دست خوش باد! سلامم را تو پاسخ گوی،در بگشای!
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت:هوا دلگیر،در ها بسته،سر ها در گریبان،دستها پنهان،نفسها ابر،دل ها خسته و غمگین،درختان اسکلت های بلور آجین،زمین دل مرده،شقف آسمان کوتاه،غبار آلوده مهر و ماه، زمستان است.
آسمانا پس بیفروز،قندیل هایت را که سخت و سوزان است سر های عشاقان سر در گریبان.

نویسنده: کوثر عساکره
استان خوزستان، شادگان
دبیرستان عترت
دبیر: سر کار خانم ریحانی

نگارش دوازدهم نثر ادبی

موضوع: یک روز برفی و زمستانی

فصل های زیبای خدا،هرکدام جلوه ای خاص و زیبا به طبیعت بخشیده سپس ترک دیار کرده اند.اینک عرصه برای تاخت و تاز لشکر زمستان آماده خودنمایی و جلوه گری است.دیکتاتوری زمستان شروع شدو ارتش آن به سمت زمین حمله می کند.

در فکر فرو رفتم، چرا بهار آنقدر نجیب است اما زمستان وحشی و خشن است و مرتب در حال انتقام است!
زمستان آمده تا جان بگیرد!
جان من، جان تو، جان گیاهان و جانوران را، این نبرد هرساله زمستان و بهار است و هرگز هیچ کدام از آنها تسلیم نمی شوند.
صبح سردی بود.بخاری را روشن کردم.اما زمستان همچون دیوی زورگو و بی رحم سرمایش را بیشتر می کرد تا ثابت کند زور بازویش بیشتر است.
لیوان چای را به لبانم نزدیک میکنم و با دقت بیشتری نظاره گر اطرافم هستم.کوه های سر به فلک کشیده ای که روزی از تاریکی و بی فروغی خجل بودند؛حال استوار تر از همیشه با غرور و افتخار از سفیدی و درخشندگی به خود می بالید.
شاخه های خشکیده درختان حالا لبریز از برف بود و کلاغ ها سرخوش شاخه به شاخه را طی می کردند.
انباشته شدن مرواریدهای برفی تضاد زیبایی را با گذشته و حال و روزشان به وجود آورده بود.

نویسنده: فاطمه قاصی
پایه دوازدهم تجربی
دبیر: خانم کاید عباسی
دبیرستان 13آبان،
استان ایلام، منطقه موسیان،

موضوع انشا گفت و گوی کرم و زمین

موضوع انشا: گفت و گوی کرم و زمین

نگاهش همچنان پر از غرور بود.زمین در دلش به سادگی کرم خندید.
کرم که اکنون مشغول خوردن چشم لذیذ قورباغه ی گندیده ای که دو روزی از مرگش میگذشت بود،به زمین نگاهی انداخت و گفت:
میبینی؟یه روز همین قورباغه امثال منو نوش جون میکرد؛ آلان چی!
ببین به چه ذلتی افتاده!هر موجودی که بمیره، من اونو میخورم.حالا اون میتونه ی قورباغه باشه یا...یاحتی یه فیل.
اماتو چی! فقط میتونی به این و اون نگاه کنی و هر کی هرچی بهت گفت، هی یه شعر یا پند و اندرز تحویل بدی.

زمین سرش را به نشانه ی تاسف تکان داد.آمد جواب کرم را بدهد که کرم پیش دستی کرد:خیلی بی ارزشی.همه روی تو پا میزارن.به من نگاه کن!ببین چقدر کوچیکم.اما میتونم حیوونای بزرگ رو از آن خودم کنم.[enshay.blog.ir]
یه نگاه به خودت بنداز! فقط قد دراز کردی و هیکل رو درشت؛ ولی هیچکاری نمیتونی بکنی.

زمین که بسیار دانا و متین بود، با خونسردی لبخندی زد و درحالی که چشمانش را بسته بود گفت:
-به گمانم فراموش کرده ای که اشرف مخلوقات، انسان، از من ساخته شده و در آخر، باهزینه ای بسیار، درون من جای میگیرد.
وقتی زمین چشمانش را باز کرد، قورباغه ی بزرگ سبز رنگی را دید که کرم از دهانش آویزان بود.

زمین لبخند تلخی زد و به حال تمام موجودات زنده ی دنیا گریست.

موضوع انشا خاطرات یک دفتر مشق

موضوع انشا: خاطرات یک دفتر مشق

کاش هیچوقت خط نداشتم. آخه همه فکر می کنن من هفت خط روزگارم . خوش به حال دفتر نقاشی، حداقل تو طول زندگیش یه آب و رنگی میبینه. لااقل بچه ها با علاقه روش خط میکشن. اما من چی ، علاوه بر این که بچه ها یه نفرت کاذب از من دارن ، جوری روی من خط میکشن که انگار می خوان روی ماشین معلمشون خط بندازن ، آخه یکی نیست به اینا بگه ای نا دانش آموز دانش آموز نما ، مال دشمن که نیست مال خودته. جوری با حرص کلمه پدر و مادر رو روی من حکاکی می کرد که فکر کردم یه کرگدن آفریقایی داره از روم رد میشه. گفتم لعنت بر پدر و مادر مردم آزار.

دارم از سرما یخ میزنم. آخه یخچال هم جای دفتره؟ من الان باید پیش دفتر ریاضی و پاک کن باشم. شدم همدم پنیر و ماست و کره. نخود مغز اومد مشقاشو بنویسه ، یدفه گشنش شد اومد سر یخچال. پیتزا رو که دید منو اینجا جا گذاشت. این پرتقال هم هی منو دست میندازه و میگه از دفتر مشق ممد قلی زاده چه خبر؟ بالاخره پیدا شد ؟

چرا کسی به این بچه نگفته که منو باید با پاک کن پاک کنه نه با کیسه.احتمالا بعد از کیسه هم نوبت لیف و صابون یه مشت و مال حسابیه . بچه اون لنگو بده . زشته منو اینجوری از حموم بیرون می بری . ما جلو خونواده آبرو داریم.[enshay.blog.ir]

فقط شانس آوردم که منو داخل سطل آشغال انداخت . و گر نه معلوم نبود چه بلایی سرم‌می اومد . دیگه کم کم داشت به فین و آب بینی و ... می رسید.
اینارو گفتم که شاید دل دفتر‌مشق بعدیش بسوزه و از دستش فرار کنه.

نوشته: خشایار طاهری ، کلاس نهم ، استان چهارمحال و بختیاری