نگارش دوازدهم درس دوم نثر ادبی با موضوع صدای باران

نگارش دوازدهم درس دوم نثر ادبی

موضوع: صدای باران

می شنوی؟ صدای پاییز است،صدای باران ،هوهوی باد،خش خش برگ ،بوی نم خاک باران خورده.
قدم هایمان ،بارانی که می بارد و بند نمی آید،عطر کاهگل باران خورده ی خانه های روستا و....
بی شک پاییز همان بهاری است که عاشق شده.ازدحام رنگ ها را می بینی؟گفتم که پاییز عاشق شده است رنگ می بازد و...سرخ و سپید می شود،گویی برگ های زرّینش را فرش کرده زیر پای معشوقش.دل عاشق پیشه ی قصّه ی ما نازک است،با اندک اخمی از سوی جوانانش، دلش به درد آمده و اشک هایش روانه ی زمین خدا می شود .
می بینی من عاشق اشک های این عاشق دل خسته ام.گریه کن پاییز ،گریه هایت رادوست دارم،گریه هایت از بهر عاشقیست ،عیبی ندارد،به چشمانت بگو که ببارند.ببار پاییز که تو خود معشوقه ی مایی ،با همین باران دل برده ای از ما و....
باز باران ،با ترانه،با گهر های فراوان ،می خورد بر بام خانه......
پاییز!روز های بارانی ات عجیب شیرین اند،دل باران خورده ام،گوشه ای رنج می طلبد که به دور از هیاهوی دنیا و آدم هایش،میهمان جنجالی چای شود.
ای فصل خزان و برگ ریزان ،از همه ی دلبری هایت که بگذریم ،دلگیری عصر هایت گذر کردنی ت
نیست.وای به حال وقتی که عصر باشد ،باران ببارد و دل رمیده ی ما اسیر غم و غصّه شده باشد
ای معشوقه ی شیرین حواست به ما باشد،پر مهر باش.جوجه هایمان در انتظار شمرده شدن هستند ،نکند کم و زیاد شوند. به دخترت آذر و پسرت آبان بگو همانند مهر ،مهربان باشد.دل بسپاریم به شعری از فروغ فرّخزاد؛
"کاش چون برگ خزان رقص مرا/نیمه شب ماه تماشا می کرد
در دل باغچه ی خانه ی تو/شور من ،ولوله بر پا می کرد."

نویسنده: سیده زهرا رضوانی

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی با موضوع فراموشی

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی

موضوع: فراموشی

در نقطه ای دور بایست و به آنها نگاه کن . . . حرکاتشان را ، لبخند هایشان را ، حتی حرکات اجزای صورتشان ؛ راحت تر از آن چیزیست که فکرش را میکردی . آنهه حتی متوجه تو نخواهند شد .
برای کنار گذاشتنت به چند لحظه بیشتر نیاز ندارند ، به تو پشت میکنند و میروند . . .
در عرض همین چندلحظه فراموش میشوی . . . چندلحظه صبر کن . . .

تبریک میگویم ! فراموش شدی !
ما میتوانیم همیشه جاودانه باشیم و میتوانیم در عرض چندلحظه فراموش شویم ، اما این دو اصلا به ما مربوط نمیشود . . . شاید هم بشود ، برگردیم به عقب ، چندساعت ، چندروز ، یا چند ماه و چند سال ، به آدم انتخوابیمان ، به آدم های انتخوابیمان فکر کنیم .
چه شد که وارد زندگیمان شدند ؟ _ ببخشید میتونم کنارت بشینم ؟
به همین راحتی وارد تنهاییت شدند؟ به همین راحتی دیوار تنهاییت را شکستند ؟
من همیشه دوست داشتم تنها باشم ، از آمدن ها هرگز نترسیدم ترس اصلی من از رفتن هاست ، فقط از رفتن ها ، یا بدترش اینکه از بی هوا رفتن ها و فراموش شدن ها و کنار گذاشته شدن ها . . .اما من هرگز از آمدن ها نترسیدم ، ترس اصلی من از رفتن ها بود . . . از بی هوا رفتن ها . . .

نویسنده: کوثر ظهیری

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی با موضوع رد تماس

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی

موضوع: رد تماس

گـاهے دلتنگ میشوی ودلـت، بهـانہ هایی میگیرد،کہ بهتر است سکوت کنی.
گاهی وقت ها نمیدانم دلگیرم یا دلم گیر است هیچوقت نتوانستم معنی این دورا ازهم تشخیص دهم.
دلتنگ که میشـوم شماره شش را میگیرم(ایمان،محبت،عدالت، صداقت،مهربانی،راستی ودرستی)
بــــــوق...
اما اینگونه میشنوم :شمـاره ی مورد نظـر درشبکہ ی زندگی انسان ها موجود نمی باشد لطفا مجددا شماره گیری نفرمایید...
واما شماره ها ی دیگر
(همدم ،دوست،همکلاسی،یار)بــوق
اما بازهم...[enshay.blog.ir]
مخـاطب دردسترس نمی باشد.
نا امید گوشه ای مینشینی، ودرافکار خودت غرق میشوی
اماهنوز یک شماره مانده (خدا)
یعنی ممکن است جواب دهد؟
بــوق بــوق
لطفا پس ازشنیدن صدای بوق پیغام خودرا بگذارید.بــــوق...
ســلام خدا.خـودتی؟
اگہ پیغام منو دریافت کردی لطفا باهام تماس بگیر، خسته شدم ازبس تماس گرفتم و کسی جواب نداد
خستہ شدم ازبس تماسم رد شد شاید فراموشم کردی خداااا.
واینجاست که خدا میگوید:من از رگ گردن به تو نزدیک ترم، نزدیک تراز هرکس به من ایمان داشته باش وازمن کمک بخواه.
اگرکسی نیست، من که هستم‌.
من همیشه هستم.دلت راکه صاف کنی مطمئن باش هیچوقت تماست را رد نمی کنم.
به امید روزی که ازقطارخوشبختی ها جا نمانیم و راه قشنگ آرزوهارا گم نکنیم .
امید روزی کہ خدا جواب تماس تک تک مارابدهد وتماس مارا رد نکند.
به امید روزی کہ آسمان دلمان صاف وبهاری باشد و تمام کینه وبرف های سرد ویخ زده در دلمان ذوب شوندو چشمان هیچکس بارانی نباشد.
ازالآن شروع کن یک قدم باتو وتمام گام های مانده اش با خدا.

نویسنده: مریم زارعی

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی با موضوع باران

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی

موضوع: باران

باران اشک اندوه بار ابرهاست که از جور آسمان سنگدل بر زمین سخت و مصیبت دیده فرو می‌ریزد باران حیات مخلوقات را تداوم می‌بخشد و مامور احیای زمین است باران با ظرافت خویش دست بر شاخ و برگ و برگ درختان و گلبرگ گل‌ها می‌کشد و خستگی را از تن آنان می زداید باران الطاف گوناگونی دارد و یکی از آنها بیدار کردن موجودات خفته در زیر زمین است باران به حدی زیباست که حیوانات می‌بخشد و عطر خود را به آنان هدیه می‌دهد امابیگمان هر سفری پایان و هدفی دارد هدف باران وصال با دریای بیکران است باران با شجاعت خویش مادر مهربانش ابر را ترک کرده و از زمین گذر می‌کند تا با دریا وصلت کند. این است پایان راه باران محبتی از محبت‌های خداوند متعال.

ارسال کننده: نیما طبیب نیا

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی

موضوع: باران

این شب های پاییزی را می‌بینی؟ صدای پچ پچ باران؛ خوردنش به شیشه ی اتاق وگم شدن صدای موزیک آن و آرشیو همیشه فعال خاطرات در ذهن،چه غوغای وزیبایی برپاست.
نمی دانم...
آدم های آهنی چگونه برداشت میکنند این عشق بازی آسمان را،اصلا نمیخواهم بدانم؛زیرا بیزارم از چهره ی کسانی که زیر باران طوری راه میروند که گویی سنگ در حال باریدن است.[enshay.blog.ir]
چه میفهمند بارانی را که می تواند آتش جنگلی را خاموش کند و اما در طرف دیگر در دلی آتش به پا کند.
من ساعتهای زیادی پشت این پنجره نظاره گر آدم های زیر باران هستم، آدمهایی که تند راه میروند، حتما جایی کسی را دارند که منتظر شان است.
آنهایی که گوشه ای ایستاده اند،نه از ترس خیس شدن نه،آنها هم قطعا منتظر کسی هستند که نفس زنان در این هجوم باران می آید.
اما آدم هایی که تنها با قدم هایی خسته سر به زیر و آرام سر پیش میروند حتما درگیر فکر به کسی هستند که دیگر نیست.
این آدم ها همان آدم آهنی هایی هستند که برایشان سنگسار است این قطرات باران.
اما به راستی لذتی که در « انتظار محال است » در « رسیدن » نیست.
برای همین است که می‌گویند: بعضی آدم ها را باید یک بار دید و یک عمر به آنها فکر کرد...!

نویسنده: زهرا منصور آبادی

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی با موضوع روی خوش زندگی

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی

موضوع: روی خوش زندگی

روی خوش زندگی؟!
پارادوکس، تضاد، ایهام، تناسب و تکرار؛ آرایه‌هایی که در خلال جریان حال دریاییِ زندگی‌ام اهتمام وصف‌ناپذیری برای خلق یک شاهکار ادبی غمگین صرف می‌کنند!
نمی‌دانم اینهمه تناقض و دوگانگی از کجا نشأت می‌گیرد؟
نمی‌دانم این مرتبط بودن بی‌ربط بین اتفاقات زندگی‌ام چگونه شکل می‌گیرند؟
اصلا سرنوشت از این همه تکرار مشمئذکننده خسته نشده است؟
نمی‌دانم این راه سبزنمای سیاه در پی اثبات چه چیز در بطن خودش است؟
و من، م‌رپ تنهای دل‌شکسته‌ی مغروق در سیاهی‌ها سردرگم و بی‌راهنما راهی را پیش گرفته‌ام که نمی‌دانم به کجا ختم می‌شود؟! خوبی‌ها؟ بدی‌ها؟ چه؟
می‌دانم که می‌خواهم به سمت پاکی‌ها و سفیدی‌ها بروم، اما آن نوجوان سرکش و بازیگوش درونم مرا به راهی که انحراف دارد از مسیر اصلی، می‌کشاند.[enshay.blog.ir]
توشه‌ٔ تجربه‌هایم پر از پوچی‌ست، دلم خالی از مجموعه‌ی احساسات است و ذهنم مشوش‌تر از انسانی در سیاهی شب کویر است.
سال‌های سختی را پشت سر گذاشته‌ام، آموخته‌های تلخی یاد گرفته‌ام؛ اینکه عشق چیزی نیست که بشود به راحتی بدستش اورد یا فعلش را صرف کرد! که آدم‌ها همیشه همان‌جوری که تو فکر می‌کنی نیستند، به همان پاکی، صادقی و جاری بودنی که من فکر می‌کردم نبودند!درکی از جهان و انسان‌ها پیدا کردم که روز به روز از دستشان خسته‌تر از دیروز می‌شوم!
ربع راه را پیموده‌ام و برای سه‌چهار باقی‌اش امید و مشوقی ندارم! لبخندها و خنده‌ها و شادی‌هایی که برای احتکار نشیب‌های زندگی‌ام صعود کرده‌اند به بالا و همچون اخبار خارجه‌ای برای دور کردن اذهان از شکست‌های درونی پخش می‌شود، به صورتم می‌نشینند.
و من بعد از تمامی از دست دادن‌ها، شکست‌ها و نمکدان شکستن‌ها، پشت در ساده‌ای که تابلوی 'روی خوش زندگی!' بر آن نصب شده ایستاده‌ام؛ تا که عرش‌نشینان و اجاره‌نشینان در را برای عضو جدیدی که شاید من باشم باز کنند!
می‌گویند که در آنجا خبری از آرایه‌های ادبی نیست؛ بالعکس پر است بی‌وزنی، بی‌ثباطی و متغیرالحال بودن احوال خوب!
راستی،
سکه‌ی شما در چه رویی‌ست؟ شیری همچون اصلان است یا خط ممتد؟

نویسنده: محدثه رییسی‌پور

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی با موضوع انتظار

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی

موضوع : انتظار

در زمان دوری از یار غائبمان، همسفرِ انتظار می شویم. انتظار ما را همراه خود به سفری طولانی می برد؛ سفری پر بیم و امید.
درمسیر سفر گاه به ایستگاهی می رسیم به نام امیدواری. عطر نفس های مست کننده ی امید، آسمان دیده هایمان را آفتابی می کند. اما گاه به بن بست ناامیدی می رسیم و جغد شوم ناامیدی، بالهای کبوتر اشتیاقمان را در هم می شکند؛ آسمان چشمان منتظرمان در دوری از یار منتظَر ابری می شود و می بارد.
در این مسیر پر مشقت، گاهی انتظار، چنان ما را درخم کوچه هایش سر می گرداند که خودش نیز از این سر گردانی خسته شده و درهمان کوچه های بی انتها، تنها و بی پناه رهایمان می کند.[enshay.blog.ir]

اما انتظار گاهی چهره ی مهربانش را نمایان می کند و همراه و همسفر خوبی می شود برای دل های خسته ما؛ او با نوشاندن پیمانه ای از عشق، جان دوباره ای به ما می بخشد و بیابان تشنه قلبمان را سیراب می کند.
وعده دیدار، بهترین رهاورد این سفر است که با نگاه پر معنایش ، به دل ارزانی می کند: " اندکی صبر سحر نزدیک است " و این طراوتی آتشین در دلمان می آفریند.

نویسنده: فاطمه بنی حیال

نگارش دهم درس سوم

نگارش دهم درس سوم

موضوع: صبح سرد برفی

باز آغار شد یک روز سرد زمستانی تولد یک دخترِ کوچک با لُپ های گرم و نرم شاد و خندان .
بارید ، باریدنش نوروزی اغاز کرده بود در درون وجود پدر و مادرش .
با این سوزش و سردی و کولاکِ زمستانی ، که بحث از پایانِ یک سال دیگر بود . تولدم شروعی بود سرشار از گرمی با خنده هایم زندگی میبخشیدم . اشک هایم ان بارانی بود که دلیل رشد شکوفه هایی بود از جنسِ امید در دلِ پدر و مادرم .
برای اولین بار برف را دیدم ، سفیدی رویِ آن آدم برفیِ ایستاده درون ان همه یخبندانِ بیرونِ خانه سرمایی به تن تازه جان گرفته ام میداد .
بخار سردِ ان چایی داغ را که در دستانِ مادرم بود میدیدم .
این روزها عجب بهاری بود برای این خانواده طراوتی دوباره روی چهره ی انان دیده میشد . نوری وصف ناپذیر در نگاه انان میدیدم که بامن سخن میگفت .
ای خورشیدهای تابان من ای خورشید های گرما بخش و پر طراوت من دوستتان دارم.

چشمانم را به آرامی میگشایم صدای آرام قطره های باران روی شیشه ی اتاقم روحم را نوازش میکرد بلند شدم و جلوی پنجره رفتم و روی صندلی نشستم.
همان طور که مشغول تماشای یک باران بهاری دلپذیر بودم تصمیم گرفتم به حیاط خانه بروم و این لحظات زیبا را زیر آسمان سپری کنم.
روی پله ها نشستم قطرات باران به آرامی مانند دستی مهربان صورتم را نوازش میکرد.
چند لحظه ای نگاهم را به باغچه ی کوچک گوشه ی حیاط دوختم چقدر زیبا و دلنشین تر از همیشه، باران محکم و با تمام قدرت به روی شکوفه های یاس می بارید انگار خدا میخواست با نشان دادن این عظمت قدرت خود را به رخ هستی بکشد در عمق خیال و اندیشه بودم که با صدای رعد و برق محکم از جا پریدم و به خودم آمدم غرق در آرامش و سکوت با صدای آرام زیر لب زمزمه کردم خدایا بابت تک تک نعمت هایی که به ما بخشیدی و آن نعمت هایی که حتی ما تا به حال به آنها توجه ای نکردیم شکرت.

نویسنده: سوگند قربانی

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی با موضوع دل بی قرار

نگارش دوازدهم درس سوم قطعه ادبی

موضوع: دل بیقرار

تو دیگر فراموش کن...
همه آنچه برای دلهایمان بافته بودیم...
اما فراموشمان شد هنوز تا زمستان،پاییز مانده بود،...
یادت هست، سر پنجره خاطره هایمان، اشتیاق،چه زیبا برای دلمان پیش نویس شد...
به هم ریخته بودیم...
اما گم در مدت‌های که نمیدانستیم گفته شدنش چقد، هرشب همرنگ دلهایمان رنگ میشد...
آری ما درگیر پاییزی بودیم...
که عاشقانه برگهایش را به اتحاد جنون آمیز آفتاب صیغه کرده بود...
به سادگی درگیر چشمانمانی بودیم...
که حول وحوش قلبی در امتداد یک سرگردان مانده بود...
بیاتمام خاطرات پاییزی را تا زمستان تمام کنیم..
هرکدام به تنهایی...
درست است هنوز هم بیقراریم اما...
تا پاییز نرفته است، بیا اقدام کنیم...

نویسنده‌: یاسمن مطوری

نگارش دوازدهم نثر ادبی با موضوع یک روز برفی و زمستانی

نگارش دوازدهم نثر ادبی

موضوع: یک روز برفی و زمستانی

صبح سرد و برفی زمستانی،

آسمان صبح نرم نرمک از پله هایش قطره های باران را می غلطاند، وگاهی نیز سوز بلند تری می نواخت.
از طرفی اثر غم های نقش بسته بر دل و جانم را پر رنگ تر می کرد.
آری،آن روز دلم می گفت:همه با تو هستند،هم غم تو را که نه ولی غمی هم غم تو را بر دوش حمل می کنند و باخود این طرف و آن طرف می کشند.
صبح هنگام،در آن هوای سرد و بارانی که گاهی نیز برفی میتوانستی ببینی،دلگیری آسمان را می توانستی دریافت کنی،از بی ستاره بودنش! از ابری و اشک آلود بودنش!چشمان ابرک هایش! واز ته دل تپنده و پر غوغایش،گاهی با غوغایی که سر می داد مرا می ترساند،آری دلم را می لرزاند.
نمی دانستم لرزش به خاطر ترس است یا لرز به خاطر حس کردن در آسمان.
به راستی شاید تمام این غم های آسمان،از یک جا نشأت گرفته باشد.آری آری،شاید وی نیز غم دوری و هجران یاری را داشته باشد،شاید!!!
اما به راستی یارش که می تواند باشد؟
یادم آمد،آری پاسخ تمام پرسش هایم را یافتم،آری او نیز غم دوری معشوقه اش خورشید را دارد.چه خوب و چه زود،حال آسمان را درک کردم و حالش را دریافتم وآن هم چه زیبا!
امّا کاش تمام درد های آسمان قابل فهم بود! کاش بود،مثلا کاش کاش های ما کاش نمی ماندند،ای کاش کسی پاسخی برای سوال های ما داشت،وکسی درد دل هایمان را می فهمید، کاش لا أقل آسمان هم دردم می ماند.
کاش مثلا هنگام آمدن معشوقه اش تابان نمی شد و همچنان تا آمدن معشوقمان ابری و بارانی همانند دل و جانم بماند، امّا می دانم آرزویی بس دست نیافتنی است؛پس از چند روز بار دیگر خوش می شود و خوشی می کند با معشوقه اش،امّا حیف که کسی نمی داند، یاران همه مغموم و تنهایند،این جا همه سر در گریبانند.
آری! آری! ای آسمان برفی! کز گرمگاه سینه ام دادی برون این واژگان را! حال خوبِ خوب بشنو این واژگان را! تو به چه خوش مینازی؟ بَست بَس،چرا این قدر می تازی؛می تازی و می دانی قطره قطره ی باران را،برف را!چرا؟
آخر چرا؟
ای ساربان آسمان،کمی آرام تر ران که یاران همه سر در گریبان اند.
آسمانا! آرام تر برف ببار،اینجا همه مغموم اند! آری همه خسته و رنجورند! آسمانا! اینجا زمستانت،سرمایت،برده هوش دل های پر درد و رنج را!
در این جا،قندیل عشاقان رو به خاموشی است،کمی بورزان بادت را! که نا ندارند دل های عشاقان! کمی آرامتر بفرست،باد و باران را،که روشن ماند این قندیل عشاقان.
تو چه گویی؟ که بیگه شده،سحر شده،باد آمد؟ تو فقط بیفروز،چراغ باده هایت را و یکسان کن روز و شب را.
که برخی فریبت می دهند بعد از سحر گاه ها.
سلامت را نخواهند پاسخ گفت:سر ها در گریبان است.کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را.
نگه،جز پیش پا را دید نتواند،که ره تاریک و لغزان است و گر دست محبت سوی کس یازی، به اکراه آوردش از بغل بیرون.که سرما سخت سوزان است.
هوا بس ناجوانمردانه سرد است...آری‌...دمت گرم و دست خوش باد! سلامم را تو پاسخ گوی،در بگشای!
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت:هوا دلگیر،در ها بسته،سر ها در گریبان،دستها پنهان،نفسها ابر،دل ها خسته و غمگین،درختان اسکلت های بلور آجین،زمین دل مرده،شقف آسمان کوتاه،غبار آلوده مهر و ماه، زمستان است.
آسمانا پس بیفروز،قندیل هایت را که سخت و سوزان است سر های عشاقان سر در گریبان.

نویسنده: کوثر عساکره
استان خوزستان، شادگان
دبیرستان عترت
دبیر: سر کار خانم ریحانی

نگارش دوازدهم نثر ادبی

موضوع: یک روز برفی و زمستانی

فصل های زیبای خدا،هرکدام جلوه ای خاص و زیبا به طبیعت بخشیده سپس ترک دیار کرده اند.اینک عرصه برای تاخت و تاز لشکر زمستان آماده خودنمایی و جلوه گری است.دیکتاتوری زمستان شروع شدو ارتش آن به سمت زمین حمله می کند.

در فکر فرو رفتم، چرا بهار آنقدر نجیب است اما زمستان وحشی و خشن است و مرتب در حال انتقام است!
زمستان آمده تا جان بگیرد!
جان من، جان تو، جان گیاهان و جانوران را، این نبرد هرساله زمستان و بهار است و هرگز هیچ کدام از آنها تسلیم نمی شوند.
صبح سردی بود.بخاری را روشن کردم.اما زمستان همچون دیوی زورگو و بی رحم سرمایش را بیشتر می کرد تا ثابت کند زور بازویش بیشتر است.
لیوان چای را به لبانم نزدیک میکنم و با دقت بیشتری نظاره گر اطرافم هستم.کوه های سر به فلک کشیده ای که روزی از تاریکی و بی فروغی خجل بودند؛حال استوار تر از همیشه با غرور و افتخار از سفیدی و درخشندگی به خود می بالید.
شاخه های خشکیده درختان حالا لبریز از برف بود و کلاغ ها سرخوش شاخه به شاخه را طی می کردند.
انباشته شدن مرواریدهای برفی تضاد زیبایی را با گذشته و حال و روزشان به وجود آورده بود.

نویسنده: فاطمه قاصی
پایه دوازدهم تجربی
دبیر: خانم کاید عباسی
دبیرستان 13آبان،
استان ایلام، منطقه موسیان،

نگارش دوازدهم نثر ادبی با موضوع یک صبح سرد و برفی زمستان

نگارش دوازدهم  نثر ادبی

موضوع: یک صبح سرد و برفی زمستان

به نام خدا

صبح برفی زمستانی

در یک صبح سرد زمستانی، وقتی که دیگر پیرمردِ پاییز، فرسنگ‌ها دور شده بود و درختان عریان، جامه‌ی سفید زمستانی خود را به تن کرده بودند، قدم زنان در میان هزارتوی سفیدپوشِ شهرستان و در حالی که آسمان نُقل‌های شادی خود را بر سر زمینیان می‌ریخت، کوچه‌ها را یکی پس از دیگری، پشت سر می‌گذاشتم.

هر قدم من بر سرِ دانه‌های لطیف ابرهای آسمان، حکم مشتی آهنین را داشت که بر روی بالشی پنبه‌ای می‌خورد. من می‌رفتم و پشت سرم را هم نگاه نمی‌کردم؛ امّا با هر قدم، ردّی از احساسات و تفکّراتم در جای پایم باقی می‌ماند.

همین طور می‌رفتم و می‌رفتم، در مسیری بی‌انتها و به سوی مقصدی نامعلوم. گویی دنبال چیزی می‌گشتم که هرگز قرار نبود آن را پیدا کنم. به هر طرف می‌نگریستم انعکاس نور سکّه‌ ی زرّینِ آسمان، درون آینه‌های برفی خودنمایی می‌کرد و چشمانم را به خود خیره می‌ساخت.

کمی جلوتر، کودکانی را دیدم که گویی مهیّای رزم شده بودند، جلیقه‌هایی از جنس چرم و پشم به تن و کلاهخودهایی از جنس بافتنی‌های مادرانه بر سر؛ امّا آنها با شادی به سمت میدان نبرد برفی می‌رفتند تا با یکدیگر محیطی گرم و دوستانه و سرشار از زیبایی را در میان سردی استخوان سوز زمستان ایجاد کنند، امّا من هنوز هم آنچه را که می‌خواستم، نیافته بودم.

من در آن صبح سرد زمستانی، که بنات نبات زمین، به عقد آسمان درآمده بودند، همچو مسافری گم‌گشته در میان شهری غریب، به دنبال عاقد آن مراسم دیدنی می‌گشتم. در میان آن سرما و زیبایی‌ها که هر کسی را به شادی وا می‌داشت، من امّا با حالتی متعجّب در پیِ چیزی برتر بودم.

نگاهم را ساعت‌ها به قطرات اشک‌واری که از قندیل‌های یخ فرو می‌چکید، دوخته بودم و فکر می‌کردم که یک دفعه آتشی از جنس آگاهی، درونم شعله‌ور شد. حالِ آن دقایقم مثال‌زدنی بود.

گویی از قفسی آزاد شده بودم.

آری! من در میانه‌ی آن صبح سردِ زمستانی به دنبال آفریننده می‌گشتم. به دنبال وجود برتری بودم که زمین و درختان را به بهترین نحو آراسته و جامه‌ی نو بر تنشان کرده بود. او همیشه و دقیقاً جلوی چشمانم بود، امّا او را نمی‌دیدم؛ در دانه‌های کوچک برف که روی هم انباشته شده بودند، در میان قندیل‌های یخ، درختان سفید پوش و حتّی درونِ خودم، که از آن هم غافل بودم.

هرگز آن صبح برفی را فراموش نمی‌کنم. آن روز از دانه‌های کوچکِ برف که بر سرم می‌ریختند و همچون معلّمی درس زندگی به من می‌آموختند، یاد گرفتم که هرچه در اطرافم هست دلیل برتری دارد. یاد گرفتم که همیشه شکر خدا را به جای آورم و در میان همه‌ی نقوشی که با فضل و رحمت خود بر بوم گسترده‌ی گیتی رسم کرده است، او را بجویم. او را که مهربان‌ترین مهربانان و برترین آفریننده است.

ارسال کننده: سید مهدی قریشی