نگارش دوازدهم درس سوم - قطعه ادبی

نگارش دوزازدهم درس سوم

قطعه ادبی

یک دریا تنهایی، دختر آبی سپیده زد.
این جایی که روی آن خفته ام اصلاً راحت نیست.تمام بدن از وسعت فراغ، فراموشی گرفته، دیگر درد را حس نمی کند؛
سردی را گرمی را مرگ را دچار بی حسی شده!
شاید روح از بدن ستانده اند و من بی خبر از چهار جهت، هرصبح راهی اش می کنم به شمال.باخود می گویم چرا جواب محبت هایم به غرب نمی آید؟ نگو زمانی چند است! روح محبت را به دریا بخشیده ام!
صدایم مانند صدایت به وسعت دریا آرام شده،موهایم مانند موهایت به سان موج ها رقصان شده،چشم هایم به سان چشم هایت به تمنای غروب اشک می ریزند؛ برایم همه رویاها محال شده اما رویای دیدن تو،آبی دلت، جان بخواهد،می سپارمش به باد که بیاورد و موهایت را نوازش کند.
لب باز می کنی و آوای دلت راز می شود،لب باز می کنم و دل همه نیاز می شود،می دانستم می خوانی اما نمی دانستم دریا،صدایت را هرشب،در قلب صدف های عمق دلش،کنار صخره های مرجانی آبی،حسرت میکند.حسرتی به بلندای ابدیت،به مظلومی سردی خاک،به غرق،در دریا شدن.
این امواج را کوتاه نکردم که تغییر شوند؛انسان در همان نطفه تغییر می کند و پس از آن،ادامه زندگی را به اثبات شخصیت خویش می گذراند.من اما هرآن در حال تغییر شخصیت خویش بودم تا تو شوم.اما نشد.این برش برای رسید به تو بود،نزدیک تر از فاصله،اما چه کنم که سرنوشت ما در همان تاریکی،روشن شد.
تو در شمال ترین جنگل و من در غربی ترین کوه!هرچه هست،دریا نیست!آسمان،آبی نیست!پنجره،شفاف نیست!وپشت این پنجره،دختری می خواهد به تمام درد هایش،لبخندی اشک به گونه گوید،می خواهد بگوید که نقاشی کشیدن،خجالت کشیدن ندارد!آبی بودن،قلب قرمز نمی خواهد!رویا می خواهد،آسمان می خواهد،پرواز می خواهد!تابه برزخ زندگی کند!خودکار را از روی کاغد برمی دارم،اینجا جهنم است و من درست در نیمه اردیبهشت عاشقت شدم.

نویسنده: فاطمه رجب زاده
دبیر: خانم همتی
فرازنگان۲، ناحیه ۲ ارومیه

به توپ فوتبال برادرم که از فرط خستگی چهره اش گل انداخته بود وآن را در گوشه ی حیات پرت کرده بود می نگریستم آیا ما انسان ها با هم مثل توپ فوتبال رفتار میکنیم؟هروقت از هم دلزده میشویم و یکدیگر را در بحبوحه خرت و پرت های زندگیمان پرت میکنیم و تازه اش را می آوریم؟بله انسان ها هم از هم دلزده میشوند وبه هم نارو میزنند و بی خبر میروند ..شاید رویاهای مان مانند توپ فوتبال باشد ،گاهی در زمین والیبال !!مسیر هارا اشتباه طی می کنیم و خواهان رسیدن به بهترین ها هستیم حقا که کمال گرا هستیم !همیشه سعی داریم سرویس های مان را با توپ فوتبال از فراز تور شامخ(بلند،کشیده) عبور دهیم یا آبشار های رقیبان خشن روز گار را دفاع کنیم ؛مبادا رویاهای مان را اشتباه در خانه ی همسایه بندازیم آن وقت است که مرد بی رحم روزگار آن را شرحه شرحه تقدیم مان میکند و ما میمانیم و رویای متلاشی شده،گاهی هم رو یا های مان راه درست را میروند و آنقدر تند و تیز و بدون آنکه سر پر بزنیم میدویم و از همه جلومیزنیم تا اینکه رویا های مان در آفساید قرار میگیرد وهمه چیز به فنا میرود،گاهی این رویا به حقیقت می پیوندد و توپ مان قشنگ وسط دروازه ی فوتبال جا خوش میکند حالا وقت آن است که بی مهابا دفاع کنیم و اجازه ندهیم روزگار گل باران مان کند ،توپ میتواند خاطره، راز یا عشق باشد که دوست داریم آن را با بهترین ها که سزاوار این اعتماد هستند سهیم باشیم و خیال مان راحت است که امانت دار خوبی هستند و یقینا آن هارا گم یا کم باد نمیکنند، حالا که بیشتر می اندیشم میبینم توپ میتواند مانند فرصت های کمیاب زندگی باشد ،فرصتی که میتوانیم با دقت و تلاش به موفقیت برسانیم یا آن را چیپ بزنیم و همه چیز را به فنا بدهیم و دیگر همه چیز تمام شده است خدا سوت پایان زندگی را می دمد.

نویسنده: مینا خوش نظر
نام دبیر :خانم نصری
دبیرستان:عفاف دشت عباس

غم اندوه تنهای
آتش به جانم کشید
منم زخم نمک پاش تو
منم درد بی درمان تو
منم مرغ کوچ کرده ی بی صدا
ز دامان و زلفه پریشان تو
من آن فریاد زبانه کشم
که هر دوده ای را فلک بسته ام
کجای دیارم ندای تو نیست
همان جا بست و زنجیر کنم

شبانگاه تاریک سحرگاه سرد
سواره نظامی چو مشتی به در
همان رود که رنگ دریا ندید
ولی رفت تا به ابر ها رسید

یه روزی زنجیر که پاره شد
ز پیله پروانه ای زاده شد
پروانه بود که ز مرگش گذشت
یه روزه بر سر خاک نشست
حضورش رنگ و بوی شعار
نبودش دلیل باد و بوران و تاج
همین شد ، پشتش نقش و نگار
جلو رو ولیکن پر از افتخار
پیکر شد وزنه رو مورچه ها
همی رفت به دور از غصه ها

نویسنده: محمد صالح زاده
کلاس دوازدهم
دبیرستان رایان کاشیها استانبول (آموزش از راه دور)
دبیر: سرکار خانم مریم آذری

سلام قربانِ جانم!
حالتان چطور است؟
لبخندتان هنوز هم پا برجاست؟
چال روی چانه ات هنوز برقرار است؟
چگونه سر می کنی با تنهایی...
هنوز هم قاب عکسم را داری!؟
من که هنوز هم دارمت...
روی سرتاسر دیوار های خانه کز کرده ای!
گاه گاه با عکس های بی جانت حرف می زنم، اما...
اما، بیخیال قربانِ جانم!
نامه ام به دستت که می رسد کمی فقط کمی مچاله است؛
کمی هم تَر...
اما، نگران نباش تا آنجا خشک می شوند؛
اشک های سردم را می گویم.
راستی اینجا هوا آفتابی است ولی نمی دانم چرا مدام احساس سرما می کنم.
گاهی دمای دستانم به منفی بی نهایت می رسد؛
آخر حتی این دستان هم بهانه ی گرمی دستان تو را می گیرند.
قربانِ جانم!
چند مدت پیش بود...
با بچه ها گل یا پوچ بازی می کردیم اما، نمی دانم چرا تمام پوچ ها در مشت های من پنهان می گشت.
بچه ها بی درنگ مشت هایم را پوچ اعلام می کردند اما، کمی برایم عجیب بود!
اینکه تنها مشت هایم خالی نبود بلکه قلبم هم کمی خالی گشته بود.
کمی احساس تنهایی می کرد،قلبم را می گویم.
دلش گل می خواست تا از این پوچی رها یابد؛
در عمق عمقش دنبال چیزی یا کسی می گشت ناگهان دلتنگی را یافت.
یادش از نگاهت که افتاد دلش گرفت؛ غم وسیعی در سرتاسر وجودش کمین گرفت و مثل دیوانه ها دنبال گلش می گشت.
قربانِ جانم باورت می شود؟
در اوج دیوانگی قلمش را یافت؛ مثل هر شب دفترش را باز کرد و برایت نامه نوشت.
در نامه اش از تمام دلتنگی هایش گفت؛
از خاطراتی که مدام در ذهنش مرور می شدند و از تمام روز مرگی هایش...!
اما، پستچی نمی دانست نامه را کجا بفرستد.
آخر از وقتی که رفته ای مقصد ها هم با خود برده ای.
فاصله ها را آنقدر زیاد کرده ای که دیگر این پا ها توان رفتن ندارند.
و این نامه ها بلاتکلیف در همین ورق ها مانده اند.
لااقل برگرد تا این ورق ها احساس تنهایی نکنند!

نویسنده: نجمه محسنی

انشا با موضوع آدم برفی

موضوع: آدم برفی

شب بسیار سردی بود.
انگار میهمان عزیزی در راه است. میهمانی که سالها در انتظارش بودم. خوابیدم. چشمانم را که باز کردم ، صبح شده بود . به سختی پتوی گرم را کنار زدم و خودم را به پنجره رساندم . خدای من! باورم نمیشد ! بلاخره میهمان عزیزِ آسمان از راه رسید . دانه های درشت برف از آسمان فرود
می آمدند و به زمین می نشستند. زمین از آسمان زیباتر بود‌،‌. درست مانند یک عروس با لباس سفید شده بود . به هر طرف که نگاه میکردم ، سفید بود . درختان نیز لباس سفید به تن کرده بودند . با خوشحالی صبحانه ام را خوردم و لباس های گرم خودم را پوشیدم . تصمیم گرفتم به دوستم زنگ بزنم و به او پیشنهاد بدهم که به خانه مان بیاید . به او که زنگ زدم بلافاصله قبول کرد و به
خانه مان آمد . هر دو به حیاط خانه مان رفتیم . اول کار ، یه خورده برف بازی کردیم. بعد از کلی برف بازی ، دوستم پیشنهاد داد که آدم برفے درست کنیم .
شروع کردیم به آدم برفی درست کردن . برف را با دستهایمان جمع کردیم و سه تا گلوله برف بزرگ درست کردیم و روی هم چیدیم. صورتش را با وسایلی که به همراه داشتیم شکل دادیم . حالا آدم برفی ما ساخته شده است. چه آدم برفی خندانی شده! انگار از تولدش خوشحال بود . من و دوستم دور او
می چرخیدیم و برایش شعرِ آدم برفی، آدم برفی، چرا ساکت و کم حرفی را
می خواندیم . اما او همچنان به ما نگاه میکرد و لبخند می زد.
پایان بازی دوستم که حسابی خسته شده بود تصمیم گرفت به خانه شان برود . من نیز برای اینکه سرما نخورم به داخل خانه رفتم تا استراحت کنم
اما تنها ترس و هراس من این بود که نکند فردا هوا گرم شود و عمر آدم برفی ما تمام شود .به همین دلیل سمت پنجره رفتم تا به آدم برفی نگاه کنم . با خودم گفتم چه روز برفی زیبایی بود و خدا را بخاطر میهمانان سفیدی که فرستاد ، شکر کردم.

نویسنده: ناهید آل خمیس آموزشگاه: ۱۲ بهمن، رامهرمز

نگارش دهم - درس دوم - نوشته ذهنى با موضوع زمستان

نگارش دهم - درس دوم - نوشته ذهنى

موضوع زمستان

نوادگان ملکه یخى
زمین دوباره لباس سفید برتن کرده است،گویا سالگرد ازدواجش با آسمان راجشن مى گیرد.
ابرها این بار نه از روى بغض بلکه ازروى شادى غرش مى کنند ونوادگان برفى را درآغوش نسیم به رقص درمى آورند وبه دستان زمین مى سپارند.
گنجشکان زمستانى با بوسه زدن بر گونه هاى شیشه اى قندیل ها موسیقى جشن را به کمک صداى دلنشین رود مى نوازند.
نسیم ،درختان ساقدوش را براى رقص بلند مى کند وبوى دسته گل نرگس زمین رابه آسمان مى رساند.
آسمان هربار بیشتروبیشتر شیفته ى زمین مى شودوبراى اثبات عشقش پارچه هاى بلورین فراوانى را با خود به ارمغان مى آورد وباهر بلور بوسه اى بر گونه ى زمین مى زند ودستانش را مى فشارد.
این لباس عروس بى نظیر باگذشت هر ثانیه،هردقیقه وهرساعت پفش بیشتر مى شود وزمین مانند سیندرلا ازذوق داشتن این لباس با صداى بلند قهقهه مى زند. [enshay.blog.ir]
پس از مدتى کوتاه ،فرزندان دماغ هویجى زمین به دنیا مى آیند. آسمان از خوشحالى فراوان باذوق وشوق مى گرید وشکوفه هاى اشکانش را بر روى زمین جارى مى کند ودراین سرماى زمستان رنگین کمانى در خود آشکار مى سازد و اخبار پدر شدنش رابه گوش همه ى سیاره مى رساند.
آسمان آنقدر مى بارد وبه زمین جواهرات آینه اى هدیه مى دهد که همه جا به یک قصر یخى تبدیل مى شود ونوادگان ملکه یخى درآن با شور وشادى زندگى خود را ادامه مى دهند.
سرانجام سال جدید فرا مى رسد وخاندان یخى آسمان به خواب مى روند و زمین لباس هاى رنگارنگى مى پوشد وبراى آسمان آبى رنگ بوسه اى از راه دور مى فرستد.

نویسنده: مهشید امینى

نگارش دهم - درس دوم - عینک ذهنی و نگاه طنز با موضوع خواب

نگارش دهم - درس دوم - عینک ذهنی و نگاه طنز

موضوع: خواب

خواب بسیار خوشمزه و شیرین است .ولی طمع ندارد؛بسیارسنگین است ولی وزن ندارد.واحد اندازه گیری خواب تعداد لگد مادر است،که باعث کبودی پا،سر،کمرودست می شود.چگالی خواب به تعداد بطری اب بستگی داردکه مادر عزیزمان ساعت شش صبح روی سرمان،خالی می کند.
دشمن خونی خواب قهوه،چای و نسکافه است و دوستان صمیمی ان،بالشت،پتووتشک است،که همه نقش مهمی در دیدن کابوس و رویا دارند.برای از بین بردن وزن خواب از قهوه استفاده کنید.سعی کنید در ساعت مشخصی از خواب بیدارشوید؛اگرساعت مناسبی نخوابید از هلو،تبدیل به لولو می شوید.
دیدن چهره اول صبح که شبیه دیوسپید است،اصلا خوشایند نیست و قطعا سکته قلبی و فلج شدن را برای بیننده در اثر دیدن چهره خواب الودشما،در ساعت شش صبح ،در پی خواهد داشت.

نویسنده: الهه غانمی

نگارش دهم - درس دوم - موضوع انشا پدر

نگارش دهم - درس دوم

موضوع: پدر

کسانی در زندگی هستند که هیچوقت نمیتوانی جایشان را پر کنی ...
مثل او ؛ همان مرد پر محبت که همه ی زندگی ات مانند دریا تورا در بر میگیرد و لحظه هایت را زیبا میکند .
شده است برای دوست داشتن کسی احساس کم بیاوری !؟ برای گرمای دستانی که در کودکی بعد از برف بازی کودکانه ات دستان یخ زده ات را میگرفت و با بوسه هایش گرم میکرد آن لبخند عمیق که بعد از افتادن بر زمین سخت ، تورا دلگرم میکرد . و چه سخت است کور کردن این امید ...
آغوشی گرم تر از آتش که بر عکس وقتی تورا میسوزاند که نبودش را حس کنی . نگاهی که برای یک عمر زندگی کافیست . مگر میشود بدون تو زندگی کرد تمام لبخند های جهان پیش لبخندت زانو میزدند و حال تو نمیخندی . غم هایت ... غم هایت نیز زیبا بودند برای من . آن چشم ها که به نقطه ای خیره شده اند نمیدانم کجاست آن نقطه . اینجا یا جهانی دیگر جهانی پر از رنگ . چه چیز انقدر تورا جذب خود کرده !؟ هر چه هست قطعا زیبا ترین چیز دنیاست...
بهانه میگیرد دلم ... بهانه ای که میخواهد سینه ام را بشکافد و فرار کند به سمت تو و در همان حال از تپش بایستد . همین را میخواهم .بهانه ای برای مردن برای تو .
تورا میخواهم ... قلبم را ... فکرم را ... لبخندت را ... دستان گرمت را ... امیدم را میخواهم ... همه ام را ...
دوست داشتن یعنی همین مگر نه !؟ یعنی برای رفتن کسی از درون مردن .
پس دوستت دارم ... سرمشق شعر های عاشقانه ام دوستت دارم ...
سینه ام را میفشارم حالا نه نمیتوانی ... برای ایستادن زود است .
تپشت برای اوست . تو حقی نداری . زندگی کن ... عاشق باش ... عاشق بمان ... حق تو فقط همین قدر است ... همین

نویسنده: مریم رنجبر

نگارش دوازدهم - درس دوم - نثر ادبی با موضوع ادبیات در مطب

نگارش دوازدهم - درس دوم - نثر ادبی

موضوع: ادبیات در مطب

امشب آقای جاافتاده‌ای به مطب آمد. سلام کرد و نشست کنار دستم.
گفتم:
سلام؛ بفرمایید مشکلتون چیه؟
گفت: بیابان را سراسر مه گرفته است.
بی‌اختیار گفتم: چراغ قریه پنهان‌ست.
گفت: موجی گرم در خون بیابان است.
گفتم: نیما؟ گفت: نخیر، شاملو.
نشوندمش پشت دستگاه و معاینه‌اش کردم. تا حالا هیچ‌کس دنیا رو از پشت آب مروارید یا کاتاراکت به این قشنگی واسه‌ام توصیف نکرده بود. خندیدم و پرسیدم: چند سالتونه؟
اونم خندید و گفت:
به پایان رسیدیم اما نکردیم آغاز.
گفتم: فرو ریخت پرها، نکردیم پرواز!
گفت: ببخشای ای روشن عشق بر ما ببخشای!
گفتم: فریدون مشیری، [enshay.blog.ir]
بلافاصله گفت: نخیر؛ شفیعی کدکنی!
ضمنا هفتاد و شش سال دارم.
یعنی تا به حال کسی گذر عمر را اینقدر قشنگ برای من توصیف نکرده بود.
معاینات رو که انجام دادم، دوباره نشستم پشت میزم و اون هم کنار دستم نشست.
پرسیدم: حالا می‌خواهید عمل کنید یا نه؟ گفت:
آری آری زندگی زیباست.
دوباره کمی شیطنت کردم و گفتم:
زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست، گر بیفروزیش رقص شعله‌اش در هر کران پیداست.
سرش رو تکان داد و گفت: ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست.
گفتم: حمید مصدق؟
گفت: خیر؛ سیاوش کسرایی.

تا حالا هیچ‌وقت به این قشنگی به فردی نباخته بودم.

نگارش دوازدهم - درس دوم - نثر ادبی با موضوع معلم

نگارش دوازدهم - درس دوم - نثر ادبی

موضوع: معلم

معلم باید عاشق باشد، عشق به کار، عشق به شاگردان وعشق به آینده بهتری که دوشادوش دانش آموزان ازمسیرهای سخت وطولانی می توان گذر کرد ، من عاشق بچه هایم ؛ پاکی که درچهره ی آنهاست ؛ مرامجذوب خود میکنند، سالهاست که داوطلبانه در کنارنوگلان حاشیه شهر ،مشق الفبای دوستی وانسان خوب بودن راتمرین میکنم.حتی ازآنها هم بسیار یادگرفته ام.ولی گاهی زود دلم می شکند از آنانی که دراین مسیر، راه درست را نمی پیمایند،گاه احترامی را که شایسته فضلیت خودم است ندیده ام .من بادیدن یک شاگرد معلول هم آنقدر دلم می گیرد که بادیدن آنانی که بی آنکه خودشان را غرق دردنیای بچه ها کنندفقط دستی برآتش دارند ازدورنظارگر آنهایند. منتظرند، روزها وماهها بگذرد وبه نقطه ی پایان برسند.برای من نقطه پایان زمانی است که بدانم دیگر مفید نباشم.من متولد ماه مهرم ، به گونه ای روحم با شروع فصل علم ودانش درهم تنیده، من زاده ی پاییزم ، خزان برای من بوی برگهای میدهد که زیر پاهای استوار دانش آموزان ، ذره ذره خرد می گردنند. بهار من ، همان تبسم سرخی است که درگوشه ی لبهای آنها روییده است.آنجاست که به آنها می گویم : بهارسبز زندگی، مال شما.[enshay.blog.ir]

نویسنده: خانم زینب وروایی

نگارش یازدهم - درس دوم موضوع زندگی

نگارش یازدهم - درس دوم

موضوع: زندگی

(زندگی موسیقی گنجشک هاست . زندگی باغ تماشای خداست)

زندگی به آدم ها خیلی چیز ها را می آموزد،زندگی یکنواخت و یکسان درس دادن را دوست ندارد . زندگی معلم بزرگی است ،زندگی می آموزد شتاب نکن ،زندگی می آموزد برای رسیدن به هدف باید چاله های خالی را پر کرد ،زندگی به من یاد داده برای داشتن ارامش و آسایش امروز را با خدا قدم بردارم و فردا را به او بسپارم زندگی زیباست .همچنین زندگی به من می آموزد ظاهر افراد ملاک خوبی برای.سنجش وقضاوت نیست .
من همیشه خوشحالم میدانید چرا ؟
برای اینکه از هیچکس برای چیزی انتظار ندارم ،زیرا انتظارات صدمه زننده هستن ،زندگی کوتاه است پس به زندگی عشق بورز و با زندگی ات زندگی کن ،خوشحال باش و لبخند بزن و فقط برای خودت زندگی کن و....
قبل از اینکه صحبت کنی، گوش کن، قبل از اینکه حرف، بزنی فکر کن و قبل از اینکه دعا کنی،ببخش.
زندگی این است ،زندگی کن و لذت ببر.
مرا داستانی از زند گی به یاد است :به کوچه رسیدم که پیرمردی از آن خارج میشد به من گفت نرو که بن بسته!گوش نکردم و رفتم و زمانی که برگشتم و رسیدم به سر کوچه پیر شده بودم.
درس زندگی گاهی سخت که درکش غیر ممکن و فهمش مشکل است. و خلاصه چقدر دیر میفهمیم که زندگی همین روزهای است که منتظر گذشتنش هستیم.

نویسنده: عاطفه حیدری

نگارش دوازدهم - عینک نوشتن با موضوع عینک سبز

نگارش دوازدهم - عینک نوشتن با موضوع عینک سبز

بسمه تعالی
جالب میشود اگرهمه جا سبز باشد.مدرسه،دانش آموزان و آقای روحانی سبز در پوستر پرسش مهر!
وای چه جالب و سبزانگیز است اگرخورشیدهم سبزباشد.آسمان و ابرهای سبز.
قصد تمسخر نداریم؛اما چه تفاهمی معلم نگارش بامدرسه ما،از پشت عینک سبز دارد!اوهم مانتو شلواری همرنگ محیط پوشیده که با این عینک سبز،سبزتردیده می شود.
پرچم ایران رمانتیک و خلاقانه است،به جای سه رنگ فقط از یک رنگ تشکیل شده است.گویی که خودش را همرنگ جماعت کرده است!
انگار توی حیاط،یک سطل پر، رنگ سبز پاشیده اند.دانش آموزان با موهای چمنی و مانتو شلوار های بلند و گشاد سبز ،مانند لباس شخصیت فیونا در فیلم شرک!
در اوج آن فکر و خیالات سبز چهارنفر عوامل خارجی وارد مدرسه شدند که در آن حال و احوال عرفانی و با آن عینک رنگی،فکر کردیم لاکپشت های نینجا هستند.لاکپشت هایی که نه لاک داشتند و نه نینجا بودند!
داشتیم فکر میکردیم که اگر در همین زمان باران بباردقطرات آن نیز سبز دیده میشوند؟در این صورت آیا به قول معروف هوا دو نفره میشود؟وای درختان چه باکلاس شده اند!آنهاهم پیراهن و شلوارشان را ست کرده اند.
گفتیم و گفتیم اما گاهی باید جور دیگری به زندگی نگاه کردو با لذت به دنیا خندید.نه از روی تمسخرو وقت گذراندن.بلکه برای شادی دل خودمان.مثل ما که امروز روز سبز خوبی را به پایان رساندیم.

نویسندگان: زهرا توکلی، نرگس جمشیدی، زهراعلیدوستی، زهرا بهرامی

نگارش دوازدهم - نثر ادبی با موضوع پاییز

نگارش دوازدهم - نثر ادبی با موضوع پاییز

پاییز
سرد وگرم شدن هوا،عوض شدن پوشش طبیعت و از همه مهم تر باز گشایی مکتب علم همگی ندای امدن چیزی را به ما می دهد،آری حدستان درست است.
اخم صورتم را می پوشاند تمام شدن خوشی های تابستانم یکطرف،مریض شدنم دراین فصل یکطرف دیگر.نمیدانم چگونه فروغ فرخزاد دلش میخاهد مانند پاییز باشد درشعری میگوید:(کاش چون پاییزبودم،کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم،برگ های ارزوهایم یکایک زرد می شد،افتاب دیدگانم سرد می شد،ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد،اشک هایم همچو باران دامنم را چنگ می زد،و...چه زیبا بود اگر پاییز بودم)باشروع این فصل شاعران‌همگی دست به قلم میشوند ،عکاسان دوربین به گردن میشوند،عاشقان جفت جفت راهی خیابان ها میشوند،اه چه فصل پر کاری است این پاییز.‌و اما به من چیزی به جز عطسه های مداوم و بد حالی چیز دیگری نمیرسد.این فصل شانس بامایار نیست.پاییز توصیف های زیادی دارد البته دیدگاه هرکس مشخص میکند که نظر مادرمورد این موضوع چیست؟ یکی مانند من فقط به جنبه ی منفی می رسد و دیگری مثل شاعران و نویسندگان همگی جان نثار پاییز هستن واز زیبایی بی کران او حرف می زنند.اگراز حق نگذریم بنده به شخصا عاشق میوهای پاییزی ام از انار دانه یاقوتی گرفته تا لیمو شیرین و نارنگی هایی که بویشان زودتر از خودشان می اید.می دانم اگر مریضی را فاکتور بگیرم حال و هوای پاییز را،رنگ زرد ونارنجی برگ هارا و حتی باز شدن کلاس درس را هم دوست دارم.نامردی است اگر کسی بگوید پاییز زیبانیست.بالا سری چیزی را بد خلق نمیکند پاییز هم مانند تمام نقاشی هایش بی نظیر و فوق العاده است ولی حیف ک این جلوه ی شکوهمند زود بارش را می بندد و راهی لانه اش می شود در اخر نوشته ام از قیصر امین پور بیتی را مینویسم (اگر سراپا زرد و پژمرده ایم،ولی دل به پاییز نسپرده ایم)چشم هایمان نظاره گره خلقت بعدی ینی زمستان است...

نویسنده: میسا خیاط زاده

پاییز

بازهم پاییز، یک تابستان دیگر هم گذشت وبازهم در انتظار عریانی دوباره درختان کوچه پس کوچه دلمان. ثانیه هام انگار پاییزشان گرفته و امان از دلتنگی های ابدی.

مکرراً امروز صبحگاه حوالی ساعت بیداری آفتاب با باز شدن گلبرگ های یاس بوی تند و تیز خاطرات در ذهنم پیچید. خاطره یک رز سرخ خاطره محبوبه شب خاطره شمعدانی گل صورتی و در بین آنها تصویری مبهم اما آشنا مثل یک دوست غریبه از یک گل خشک شده لای کتاب های یکی بود یکی نبود بچگیمان یا شاید هم هزارو یک شب عاشقیمان.
باز هم تو! نیمه راه ترین رفیق جهان، گل ها رقص خاطرات را در ذهنم ب پا کردند! برگ های پاییزی اما ختم پیمان های شکسته شده را گرفتند. در بین این همه تضاد، گریه کنان ترین پیمان، پیمان تمام کردن هزارویک شب برای هم بود! شاید اگر شهرزاد میدانست نوشته هایش تبدیل ب دردناک ترین خاطرات یک لیلی میشود هرگز نوشتن نمی آموخت! و اما رقصان ترین گل، گل پژمرده شده ایست که به دید تو زیباییش مکمل زیبایی من بود.
آرزوی من! خاطره سوخته ام، سالیانیست ک از آن روزگار نرم تر از رویایمان میگذرد و چشمانم پینه بستند به دری ک تو از آن رفتی و برنگشتی تا ناز های دخترانه ام را بکشی! هرچند مطمئنم بعد از گذشت این حجم انبوه از لحظات، هیچکس حتی تو قدیمی ترین درخت بهشت رویاهایم توانایی کشیدن آنهارا نداشته باشد.
از آن دنیای رنگین کمانم هیچ چیز جز ابری تیره که پهنه آسمان دلم را گرفته و نمیبارد نمانده. میبینی دلبر جان، امروز بازهم تلخ ترین خاطرات بجامانده از تو اجازه دادند خورشید سوزان تر از هر روز و مهتاب ناعادلانه تر از هرشب از پیش چشمانی ک تو ب آنه میگفتی جهان برود!

نویسنده: فاطمه مظفری