نگارش دوازدهم - قطعه ادبی
موضوع: زمستان
زمستان
اواخر دی ماه است، خورشید باخستگی نور و گرمای کم خود را بر تن برهنه ی درختان می پاشد. خبری از صدای پرندگان نیست سکوت حاضر با ناله هایِ گوش خراشِ کلاغِ نشسته در آنتن همسایه شکسته می شود. انگاری این ناله ها سرآغازی برای همکاری دیگر مخلوقات خدا بود.
باد سوزناک صبحگاهی با صدای زیر خود از امتحانات دی ماه گله می کند و از هراس خود را به در و دیوار میکوبد و گاه با شیطنت هایش از سر و کول درختان بالا میرود. حال هم دور گنجشگکان کز کرده میپیچد و گنجشکان بیشتر در خود فرو میروند اما باد همچنان سر به سرشان میگذارد. کاسه ی صبر پرندگان لبریز میشود و بال های خود را برای پرواز به جایی گرمتر میگشایند.
اتفاقات عجیبی در راه است هوا سرد تر و سرد تر میشود تسبیح سفید رنگ خدا از دستانش افتاد !کسی چه میداند شاید این اتفاق بخشی دیگر از نعمات خداوند باشد؟؟؟ این باد بازیگوش رشته های تسبیح را از هم میگشاید و بر سینه ی زمین می پاشد و بر کل سطح زمین گسترده میشود.
دانه های تسبیح از فراق خداوند بسیار اندوهگین شده اند تا آنجایی که وقتی پای بر زمین میگذارند آن قدر غصه را در دل خود جای میدهند تا آب میشوند و در عمق زمین فرو میروند.برخی دیگر نیز به همان خدای خود امّیدوار هستند و باور دارند که دوباره به نزد معبودشان باز میگردنند ، آری بازگشت همه به سوی اوست.
نویسنده: پریسا پورشوقی
هوا سرد سرد است، انگشتانم ازشدت سرما خشک وبی رمق شده اند.چیزی جزابرهای سیاه وپربار درآسمان دیده نمیشود،انگارآسمان بازدلش از هیاهوی شهرشلوغ وبی مهرگرفته است.
انواری ازجنس گرما کم کم از لابه لای ابرها بیرون می آید،گویی خورشیدطاقت غم آسمان را ندارد.پاهایم نای راه رفتن ندارددستانم راجلوی دهانم میاورم وبا بخارنفس هایم دستانم راگرم میکنم،قدم هایم کنداست انگارکودکی نوپایم که در راه رفتن دچارتعلل شده است.
راه میروم،قدم میزنم ولی انگار نیستم انگار وجودم جای دیگری ایست.دراین زمستان
جان گداز،انگارشده ام آدمک تنهای شهر.
کم کم آفتاب دستان پرمهرش رادرپس سیاهی شب پنهان میکندوکلاغ هایی که باصدای سرسام آورخودبرفرازآسمان خودنمایی میکنندوگاه گاه برروی درختی بی جان مینشینند.
بادی بی رحمانه از آنطرف ترهاباشتاب خودرابه درختان میرساند،به درخت ها که میرسد،آرام درگوششان نجوایی سرمیدهدوچندبرگ به نشانه ی تحفه را همسفرخویش میکند.
باهرقدم برگهایی هستندکه شکسته میشوندزیرپای عابران سنگدل وعابران چ بی توجه به برگها....
خیلی هاصدای شکسته شدن را نمی شنوند ،شکسته شدن برگها در زیر پا، چه رسد به صدای شکستن قلبها،انگار فقط صدای شکستن ظرف هارا میشنوننددراوج شکستن قلبها،که هرشنونده ای توان شنیدن آنهاراداردامابرای ظرف های شکسته کسی هست که بند بزند تیکه های از هم گسیخته را امابرای قلب های شکسته چه؟
انگارروحم در بدن نیست،بی محاباازخیابان هامیگذرم،میان هیاهوی وشلوغی شهرفقط صوت گوش خراش راننده هاشنیده میشود.
سردرگمم از شدت این بی نظمی ها ازشدت این بی مهری ها،هنوز هم گیجم .هرچه میخواهم به دنیای خودم برگردم نمیشود،انگارچیزی یا نیرویی ماوراءدستم را میگیردودست دوستی به سویم دراز میکند،انگارقدرت روحم راازمن گرفته هرچه دست وپامیزنم ، بیشتردرلجن زارسردرگمی هاغرق میشوم....
نویسنده: فاطمه توحیدزاده
