نگارش دهم - پرورش موضوع
موضوع: عکاسی
تمام انسان هایی ک روی کره زمین زندگی می کنند،دارای اهداف کوچک و بزرگ یا کوتاه مدت و بلند مدت هستند.آیا مشکلات و موانع می توانند باعث شوند ک اهداف ما به آرزوهای دست نیافتنی مان تبدیل شوند؟
چه چیزهایی باعث میشود ک ما بین اهداف و آرزوهایمان فرق بگذاریم؟
سلام،من فاطمه هستم.منم مثل تمام آدم هایی که روی این کره خاکی زندگی میکنند برای خودم اهداف و آرزوهایی دارم.پدر من در گذشته عکاس ماهری بود اما به دلیل سخت گیری های مادرم نتوانست به کار خود ادامه دهد و در آخر دست از تلاش برداشت.
من16سالمه،تا قبل از اینکه بخوام انتخاب رشته کنم شغل های زیادی رو مدنظرداشتم تا اینکه یه مدت پریشان خاطر یا همان افسرده شدم،خودم رو توی مشکلات زندگی غرق کرده بودم،حالم اصلا خوب نبود،خیلی فشار روم بود،نمی تونستم زیاد بخندم و از خیلی ها کینه به دل گرفته بودم.دلم واسه تمام روزهای خوبم تنگ شده بود،اما نمیتوانستم ان هابه خاطر بیارم،یعنی در واقع میشه گفت روز خوشی رو به یاد نمیاوردم.یک روز مامانم امد توی اتاقم،بنظر خوشحال میرسید،کمی که دقت کردم متوجه شدم چیزی رو پشتش قایم کرده.بطرفم امد و باهام احوال پرسی کرد،همان حرفای همیشگی؛چطوری دختر خشگلم،دراز مامانی،نفس مامان... منم مثل همیشه متعجب بودم که اگه بهم میگه خشگلم چرا بعدش از کلمه ی دراز که بدم میاد استفاده میکنه و بعدش منو نفس خودش خطاب میکنه.یعنی حاضرم توی همچین مواقعی40صفحه از ادبیات رو توی یک دقیقه جواب بدم و معنی کنم نه اینکه بخوام از ادبیات مامان سردر بیاورم.مامانه دیگه چیکارش میشه کرد.توی دلم،توی اعماق دلم مدام یک چیزی دادو بیداد میکرد،انگار یک شور و هیجانی داشت یهو از دلم بیرون میزد،آرام و قرار نداشتم،دلم میخواست بفهمم مامانم چیو قایم کرده.مامانم دستش را رو به من دراز کرد،وای خدای من این همون چیزی بود ک میخواستم.با تمام غصه هایی ک تو دلم بود یهو از جا پریدم و شروع کردم ب هورا و جیغ کشیدن.مامانم با لحن خبیثانه ای گفت؛چته مگه دیونه شدی زده ب سرت. حالا اینارو ول کن،مادر نمونه که میگن منم،حالا دیدی خوشحال شدی.بی توجه به حرفای مامانم جعبه رو از دستش گرفتم و تا توی حال دویدم،با اینکه نفس نفس میزدم در جعبه رو باز کردم،آره خودشه؛تلفن همراه،وسیله ای ک می تونستم با اون عکاسی کنم.
خداروشکر ب آرزوم رسیدم،دلم میخواست سفت مامانو بغل کنم و تا جایی ک میتونم بوسش کنم.از همون وقت تا الان دارم عکاسی میکنم با همون گوشی یا تلفن همراه.با اینکه کیفیتش در حد لالیگا نبود اما با تموم دقت،شور و تلاشم تونستم موفق بشم.
پس قدر تمام این لحظاتتون رو بدونید و شاکر خداوند بزرگ باشید،ب امید روزی ک همه به آرزوهایشان برسند
مواظب قلب پاک و آرزوهای قشنگتون باشید.
نویسنده: فاطمه نوری
