موضوع انشا: آدمک های خنثی میخندند
درمیان بازی با آدم هایی که میان این همه آدمک یوی از آدمیت نبرده اند خریت محض عقل هایمان است. در لوکیشن های این دنیا تقلید به بودن ادمک های خنثی خیلی وقت است عادت محض و مغزهایمان شده است گریه کنیم و با صدای بلند بخندیم.اسکار آدم ها شده سکوتمان.وقتی میان ما در سرحروف الفبا کلاه برود واویلا به دل های ما ک خیلی وقت است شنونده شده ایم خیلی وقت است متکی ب وحده بوده ایم.از شنیدن ها زیاد رنجیده ایم.و ازگفتن ها فقط یک کلام ب کار بردیم:خوبم...همه ی این هارا ب دوش میکشانیم گاهی هم سرانجام یک اتفاق ساده و کوچک همیشه بد نیست بعضی ها هر چقدر بخواهی کم است تمام نمیشوند و حضور گرمشان میشود احساس گرمی وخز پالتوی عشق برایت...و تمام محبت هایشان خواسته قبلیت میشود ولی امان از چرخاندن فلک و افتادن از عرش به فرش.مجبور میشوی بگذرانی آن روزهای پرجملات را پشت روز های خود پنهان میکنیم پشت جملات تلخ همرنگ میشویم وی خشتگی های روزمره ان میکنیم.عجب ادمک های خنثی ای هستیم.میخندیم:)به درون قلبمان را کوه یخ میکنیم و به ظاهر به ادمک هایی با لبخند هایی عروسک دوخته نتیجه اش میشود.ادم ها خراب میکنند عرضه ی دوست داشتن این زمانه ب قرارهای کوچه خیابانی و زمان خاموش شدن گوشی ها شده است.خودمان را با خاطره های سیاه میپوشانیم و از خاطرات غولی به مغروریت میسازیم.دروغان را به تظاهر سیاه میکنیم ولی امان از چشم های دهن لق که مارا لو میدهند:)همه ی خاطراتی که تلخیشان به خلوصشکلات تلخ هشتاد درصد زندگیمان را ب زهر میکشاند رنگ خدایی را فراموش میکنیمخودرا ب جنون غم میکشانیم سیاه و سفید میشویم،درونی سفید ب ظاهر سیاه و اما هر چقدر هم بد باشد وقتی به آن ها مکرر میشوند عسل هم برای شیرینی ان کم میشوند.میشویم هرگز وجود حاظر و غایب را شنیده ایم!ما ادمک های خنثی ب لب هستیم من در میان جمع و دلم جای دیگریست.
خاطرا ابراهیم زاده - خرمشهر
